Just go with the flow 31-1-2013
Door: Lobke
Blijf op de hoogte en volg Lobke
19 Februari 2013 | Peru, Iquitos
De dag van vertrek uit Lima werden we uitgezwaaid door ons gastgezin. Een beetje nerveus waren we wel, op zo’n vreemd vliegveld. Uiteindelijk wijst het zich allemaal van zelf maar toch is het altijd wel spannend, maar het ging helemaal goed.
Van de vlucht hebben we weinig meegekregen, we zaten namelijk achter in en hadden geen raampje. Ik ben niet claustrofobisch maar dat word je dan wel een beetje.
Toen we in Iquitos uit het vliegtuig kwamen (met zo’n trappetje) liepen we regelrecht een enorme sauna in. Zo voelde het tenminste. Vervolgens liep je een gebouwtje in waar je koffer aankwam en liep je de volgende deur weer uit naar buiten.
We zouden opgewacht worden door Patty, Patricia, maar die zagen we in eerste instantie niet dus liepen we een beetje hopeloos om ons heen te kijken en ondertussen alle taxichauffeurs te weigeren. Uiteindelijk kwamen ze naar ons toe, ze had nog iemand meegenomen, Robert. Het moet vast niet moeilijk zijn geweest om ons te herkennen aangezien we de witste en van de vrouwen ook ongeveer de grootste waren. Dit zag er dan ook best komisch uit. In Lima droegen bijna alle vrouwen hoge hakken. Dus in Lima viel het niet zo heel erg op.
Het was heel apart om te zien dat er ook een paar kinderen rondliepen die elke keer heel graag wilden helpen. Toen we in de motortaxi zaten vroegen ze of ze ons kofferkarretje mochten wegbrengen, ja dat mocht wel van mij. Ik wist alleen niet meer zo goed of die kinderen bij Patty en Robert hoorde, bij te taxichauffeur of bij niemand. Hier kwam ik snel genoeg achter toen er meteen een handje werd opgehouden. Oeps, en toen? Vervolgens werden ze door de chauffeur weg gestuurd, maar dat geeft toch wel een raar gevoel. Ik voelde me op het vliegveld ook wel een beetje ongemakkelijk omdat je opvallend anders bent.
Aangezien er geen weg naar Iquitos gaat rijden er ook bijna geen auto’s. Op de parkeerplaats stonden enkele autotaxi’s en de rest bestond uit motortaxi’s. Bussen rijden hier wel.
En dus namen we de motortaxi. Ik denk dat Eva en ik een best komisch gezicht trokken toen we erachter kwamen dat onze 2 grote koffers + grote backpacks allemaal in het karretje moesten passen. 2 koffers en een backpack achterin en mijn backpack tussen ons in op de bank. Vervolgens ging er een touwtje om heen zodat de koffers niet zouden vallen. Ik moet zeggen het zag er minder stevig uit dan het was want ze zijn netjes blijven liggen, zelfs bij de hobbelweg richting Arco Iris.
Het was heel apart om de poort van Arco Iris die ik zo vaak op internet heb gezien nu eindelijk binnen te rijden. We werden netjes voor onze kamers afgeleverd en hartelijk ontvangen. De komende 2 dagen zouden we gewoon lekker rustig aan doen en een beetje wennen aan de warmte.
We werden wel uitgenodigd om ´s avonds met Patty en Robert mee uit eten te gaan. Dus om half 9 waren we klaar voor vertrek.
We mochten achter op de scooter wat ik in het begin nog wel spannend vond, zeker over de hobbelweg die naar Arco Iris leidt. Maar uiteindelijk was die spanning er ook wel af en was het heerlijk om lekker die wind (met wat zand, wat iets minder fijn was) in je gezicht te krijgen.
We zijn bij een kiprestaurant gaan eten. Voor het restaurant stond het vol met scooters! In Nederland heeft iedereen een fiets, hier heeft iedereen een scooter.
We hebben lekker pollo a la braza gegeten. Een typisch Peruaans recept. Een stuk kip met rijst en friet of wat ze hier ook doen is een soort gefrituurde banaan. Super lekker.
Maandag hebben we het gesprek met Patty gehad over wat wij de komende tijd gaan doen. Wij gaan de komende twee weken, tot de kinderen komen, een programma opstellen van verschillende activiteiten voor in de nuttige vakantie, zoals dat heet. Vervolgens gaan we dat ook uitvoeren. Als de school is begonnen gaan we volgens mij de kinderen ook huiswerkbegeleiding geven en nog wat activiteiten doen tijdens de vrije uren. Ik heb er iedergeval super veel zin in en vind het super leuk dat het zo aansluit op me opleiding. Lekker dingen organiseren en creatief bezig zijn is wel ons ding!
Terwijl ik dit verslag aan het schrijven was hebben we weer een nieuwe heerlijkheid geproeft: Marciano de coco con leche. Marciano is een ijsje dat over het algemeen wordt gemaakt van fruit, je maakt het dus zelf. Maar het kan ook gemaakt worden met cocos. Die versie hadden wij en is super lekker! Niet getreurd! We hebben het recept opgezocht en ik ga het thuis ook vast een keer maken!
Woensdag zijn we naar het centrum Iquitos geweest. Dit keer met z´n tweeën achterop de scooter bij Robert. Dat was wel even interessant maar het paste! Robert reed ons een beetje rond en gaf ons wat richtingsgevoel. We zijn eerst de supermarkt in gedoken, dit was een supermarkt die ook Nederlandse producten schijnt te hebben. Nog niet echt gezien, maar daar hebben we ook niet echt naar gezocht. Ik heb wel Haribo snoepjes zien hangen! Daarna zijn we naar de boulevard gelopen, vanaf hier kan je over Bélen uitkijken. Bélen is als ik het goed heb de grootste arme wijk, of de armste wijk van Peru. Het is gebouwd aan de rivier waardoor alle huisjes ook op palen staan. Het voelt een beetje raar om te zeggen, maar het is wel een mooi gezicht. Al voelde ik me toch ook wel een aapjeskijker, van een veilige afstand toekijken hoe de mensen daar wonen… Tja, ook in mij schuilt een ramptoerist.
We zijn opzoek gegaan naar een tourist information omdat we graag een jungle tour enzo willen maken maar die hebben we nog niet gevonden. Wel het postkantoor, nu nog enveloppen of kaartjes vinden. Na een beetje rond te hebben gelopen zijn we wat gaan drinken aan de boulevard bij een cafétje wat er wel leuk uit zag, maar ook wel iets weg had van zo´n oude mannen bar.
Iquitos is een leuk en gezellig stadje met een aparte sfeer. Er hangt een beetje een sfeer van vergane glorie. Iemand van de Escela school in Lima die er was geweest had ons verteld dat Iquitos een beetje een westernachtig sfeertje had, daar kan ik me ook wel in vinden.
’s Avonds vlak voor etenstijd viel de stroom uit. Vond ik niet echt een groot succes aangezien er een grote zaklamp op tafel lag en daar alle vliegjes op afkwamen. Dus de beesten vlogen om je oren en vonden het blijkbaar erg leuk om in me kleren te kruipen… Gelukkig duurde het niet zo lang. En ook daar zal ik wel aan wennen.
Just go with the flow is mijn motto hier
Van de vlucht hebben we weinig meegekregen, we zaten namelijk achter in en hadden geen raampje. Ik ben niet claustrofobisch maar dat word je dan wel een beetje.
Toen we in Iquitos uit het vliegtuig kwamen (met zo’n trappetje) liepen we regelrecht een enorme sauna in. Zo voelde het tenminste. Vervolgens liep je een gebouwtje in waar je koffer aankwam en liep je de volgende deur weer uit naar buiten.
We zouden opgewacht worden door Patty, Patricia, maar die zagen we in eerste instantie niet dus liepen we een beetje hopeloos om ons heen te kijken en ondertussen alle taxichauffeurs te weigeren. Uiteindelijk kwamen ze naar ons toe, ze had nog iemand meegenomen, Robert. Het moet vast niet moeilijk zijn geweest om ons te herkennen aangezien we de witste en van de vrouwen ook ongeveer de grootste waren. Dit zag er dan ook best komisch uit. In Lima droegen bijna alle vrouwen hoge hakken. Dus in Lima viel het niet zo heel erg op.
Het was heel apart om te zien dat er ook een paar kinderen rondliepen die elke keer heel graag wilden helpen. Toen we in de motortaxi zaten vroegen ze of ze ons kofferkarretje mochten wegbrengen, ja dat mocht wel van mij. Ik wist alleen niet meer zo goed of die kinderen bij Patty en Robert hoorde, bij te taxichauffeur of bij niemand. Hier kwam ik snel genoeg achter toen er meteen een handje werd opgehouden. Oeps, en toen? Vervolgens werden ze door de chauffeur weg gestuurd, maar dat geeft toch wel een raar gevoel. Ik voelde me op het vliegveld ook wel een beetje ongemakkelijk omdat je opvallend anders bent.
Aangezien er geen weg naar Iquitos gaat rijden er ook bijna geen auto’s. Op de parkeerplaats stonden enkele autotaxi’s en de rest bestond uit motortaxi’s. Bussen rijden hier wel.
En dus namen we de motortaxi. Ik denk dat Eva en ik een best komisch gezicht trokken toen we erachter kwamen dat onze 2 grote koffers + grote backpacks allemaal in het karretje moesten passen. 2 koffers en een backpack achterin en mijn backpack tussen ons in op de bank. Vervolgens ging er een touwtje om heen zodat de koffers niet zouden vallen. Ik moet zeggen het zag er minder stevig uit dan het was want ze zijn netjes blijven liggen, zelfs bij de hobbelweg richting Arco Iris.
Het was heel apart om de poort van Arco Iris die ik zo vaak op internet heb gezien nu eindelijk binnen te rijden. We werden netjes voor onze kamers afgeleverd en hartelijk ontvangen. De komende 2 dagen zouden we gewoon lekker rustig aan doen en een beetje wennen aan de warmte.
We werden wel uitgenodigd om ´s avonds met Patty en Robert mee uit eten te gaan. Dus om half 9 waren we klaar voor vertrek.
We mochten achter op de scooter wat ik in het begin nog wel spannend vond, zeker over de hobbelweg die naar Arco Iris leidt. Maar uiteindelijk was die spanning er ook wel af en was het heerlijk om lekker die wind (met wat zand, wat iets minder fijn was) in je gezicht te krijgen.
We zijn bij een kiprestaurant gaan eten. Voor het restaurant stond het vol met scooters! In Nederland heeft iedereen een fiets, hier heeft iedereen een scooter.
We hebben lekker pollo a la braza gegeten. Een typisch Peruaans recept. Een stuk kip met rijst en friet of wat ze hier ook doen is een soort gefrituurde banaan. Super lekker.
Maandag hebben we het gesprek met Patty gehad over wat wij de komende tijd gaan doen. Wij gaan de komende twee weken, tot de kinderen komen, een programma opstellen van verschillende activiteiten voor in de nuttige vakantie, zoals dat heet. Vervolgens gaan we dat ook uitvoeren. Als de school is begonnen gaan we volgens mij de kinderen ook huiswerkbegeleiding geven en nog wat activiteiten doen tijdens de vrije uren. Ik heb er iedergeval super veel zin in en vind het super leuk dat het zo aansluit op me opleiding. Lekker dingen organiseren en creatief bezig zijn is wel ons ding!
Terwijl ik dit verslag aan het schrijven was hebben we weer een nieuwe heerlijkheid geproeft: Marciano de coco con leche. Marciano is een ijsje dat over het algemeen wordt gemaakt van fruit, je maakt het dus zelf. Maar het kan ook gemaakt worden met cocos. Die versie hadden wij en is super lekker! Niet getreurd! We hebben het recept opgezocht en ik ga het thuis ook vast een keer maken!
Woensdag zijn we naar het centrum Iquitos geweest. Dit keer met z´n tweeën achterop de scooter bij Robert. Dat was wel even interessant maar het paste! Robert reed ons een beetje rond en gaf ons wat richtingsgevoel. We zijn eerst de supermarkt in gedoken, dit was een supermarkt die ook Nederlandse producten schijnt te hebben. Nog niet echt gezien, maar daar hebben we ook niet echt naar gezocht. Ik heb wel Haribo snoepjes zien hangen! Daarna zijn we naar de boulevard gelopen, vanaf hier kan je over Bélen uitkijken. Bélen is als ik het goed heb de grootste arme wijk, of de armste wijk van Peru. Het is gebouwd aan de rivier waardoor alle huisjes ook op palen staan. Het voelt een beetje raar om te zeggen, maar het is wel een mooi gezicht. Al voelde ik me toch ook wel een aapjeskijker, van een veilige afstand toekijken hoe de mensen daar wonen… Tja, ook in mij schuilt een ramptoerist.
We zijn opzoek gegaan naar een tourist information omdat we graag een jungle tour enzo willen maken maar die hebben we nog niet gevonden. Wel het postkantoor, nu nog enveloppen of kaartjes vinden. Na een beetje rond te hebben gelopen zijn we wat gaan drinken aan de boulevard bij een cafétje wat er wel leuk uit zag, maar ook wel iets weg had van zo´n oude mannen bar.
Iquitos is een leuk en gezellig stadje met een aparte sfeer. Er hangt een beetje een sfeer van vergane glorie. Iemand van de Escela school in Lima die er was geweest had ons verteld dat Iquitos een beetje een westernachtig sfeertje had, daar kan ik me ook wel in vinden.
’s Avonds vlak voor etenstijd viel de stroom uit. Vond ik niet echt een groot succes aangezien er een grote zaklamp op tafel lag en daar alle vliegjes op afkwamen. Dus de beesten vlogen om je oren en vonden het blijkbaar erg leuk om in me kleren te kruipen… Gelukkig duurde het niet zo lang. En ook daar zal ik wel aan wennen.
Just go with the flow is mijn motto hier
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
