Feestjes en andere gekkigheid

We zitten ondertussen alweer zo ongeveer 2 maanden in Iquitos. Sinds de afgelopen 2 weken zijn de kinderen weer naar school. (Daar kom ik net tot mijn grote schrik achter, ik dacht namelijk dat ze al veel langer gingen. Raar hoe snel de tijd kan gaan maar tegelijkertijd ook zo langzaam.)

Dat betekent dat we de ochtenden vrij hebben en die soms opvullen met helpen schoonmaken of klussen of andere dingetjes die moeten gebeuren.

Afgelopen zaterdag hebben we het feestje voor Aad&Ria gehad, en dus de theateruitvoering. Hierdoor is het schema van de vakantie tijdens de schoolweken gewoon doorgezet. Het oefenen ging met ups en downs, vooral bij de kleintjes. Maar soms leek het de goeie kant op te gaan. Hoe meer attributen we erbij haalden hoe leuker ze het gingen vinden.

Ook zingen vinden ze leuk, we hebben met de kinderen het liedje Hakuna Matata ingestudeerd. Bij de groten ging dat wel goed, de kleintjes tja.. een van de kinderen is zo atonaal dat die vanaf het begin af aan de melodie al vals en verkeerd zong. Alleen zong hij zo hard dat hij daar de groep in meetrekt. Maar goed het gaat erom dat ze het leuk vinden. Uiteindelijk hebben we bij de uitvoering een achtergrond muziekje gebruikt en ze geleerd hoe ze het dus echt moesten zingen. Het liedje ging uiteindelijk heel goed!

Zaterdag hadden we nog voor het laatst geoefend met de kleintjes, en dat beloofde al niet veel goeds. Ze werden zenuwachtig en Kim heeft alle tekst voorgezegd. We zijn maar door gegaan met het oefenen met de grote kinderen. Zij deden het daarentegen heel goed. We hebben nog een paar veranderingen doorgevoerd en toen waren zij er iedergeval klaar voor.
Tijdens de avond was het zoals verwacht veel chaos en stress. De kleintjes begonnen de avond met een dans. Een van de kinderen, Josias, vond het blijkbaar zo eng dat hij de hele tijd doodstil heeft gestaan met zijn hoedje voor zn gezicht. Zelfs toen het af was heeft de dansdocent hem maar van het podium getild. Arme jongen, maar stiekem zag het er wel heel komisch uit.
Helaas hadden wij Josias ook nodig in ons toneelstukje van Roodkapje, hij was een van de twee wolven. Na de dans moesten de kinderen snel omkleden en gesminkt worden. Het hele toneelstukje was een flop, maar dat vond ik niet meer zo erg, de hele avond was al wat chaotisch en ach het had ook wel iets komisch. Aangezien we een wolf te kort kwamen, durfde de ander niet meer te praten. Een van de grote kinderen heeft spontaan ingevallen. Patty liep met de microfoon langs alle kinderen die Kim en Eva dan aanwezen, en Kim las dan de tekst op die zij dan herhaalden. Het hoogte punt was de vlinders en de aapjes die alleen figureerden maar er wel heel gaaf uitzagen.
Tussendoor waren er nog verschillende dansen, ik vond het jammer dat ik niet alles heb kunnen zien maar gelukkig is alles gefilmd. Het toneelstuk van de groten ging wel heel erg goed! Super leuk! Tot slot hadden we nog een Tia dans. Een super spectaculaire gave Colombiaanse dans! Not! Maar wel grappig, het was een best wel suffe dans en we moesten helemaal in het rood met van die lange Spaanse rokken. Die waren dan wel leuk. Opzich was de dans ook wel grappig, maar als je het zo vaak moet doen wordt het wel een beetje saai en het muziekje heel irritant. Maar dat alles maakt het allemaal wel weer een melige boel. Dus we hebben er wel lol mee gehad! En Aad & Ria vonden het volgens mij een leuk feestje. Achteraf was er nog wat te drinken en wat lekkers, en heb ik een aantal foto´s van Aad&Ria gemaakt omdat kinderen en ouders met ze op de foto wilden.
Tijdens die dag is er door de poort ook een heel lief klein baby katje gekomen. Na het feest toen we zaten na te praten lag hij zo lief bij me op schoot, ik was opslag verliefd. Maar het was een straat katje, dus de meiden hebben hem vannochtend helaas weer op straat gezet. Ik hoopte op een nieuwe Arco Iris kat, kan die meteen wat muizen vangen!

We hebben ondertussen ook een straathond perongeluk binnen gehaald, die is ook naar binnen gesglipt maar daar ben ik wat minder blij mee. Ze stinkt heel erg, is vies en weet natuurlijk niet waar ze wel en niet mag komen, dus loopt vrolijk alle kamers binnen en weigert dan ook weg te gaan. Tja, blijkbaar hebben de straatdieren Arco Iris ook ontdekt.

Maar naast alle theater en Engels hebben we ook nog meer gedaan afgelopen weken. We doen namelijk ook uitstapjes met de kinderen, zo zijn we bezig met ongeveer elke week een groepje kinderen mee te nemen naar de bios.
Laatst zijn we met het eerste groepje jonge kinderen naar de bioscoop gegaan. Voor de kinderen een leuk uitje en voor ons ook erg leerzaam voor ons Spaans. Het was alleen een beetje lastig peilen aangezien ze bij de bios de films niet vooruit plannen. Je weet dus niet op maandag welke films ze op dinsdag draaien. Dus moet je op de dag zelf, en er dan achterkomen dat er alleen maar horror draaide. Waardoor we de kinderen de eerste keer moesten teleurstellen.
Het leek dus nogal een gedoe omdat je elke keer op en neer naar de stad moet om te kijken welke film er draait. En hoewel Patty had gezegd dat het niet zo was, kon ik me toch echt niet voorstellen dat de bios in Iquitos geen website had. Ik bedoel het is hier dan wel wat armer maar ook hier leven we in het jaar 2013. En wat bleek na een kort Google momentje had ik toch echt de website van de bios voor me neus met de films die ze die dag draaide. Dat scheelt toch weer even heel wat tijd en geld!
Want ik moet zeggen dat ik dat toch wel een klein beetje nadelig vind dat als je naar het centrum wilt altijd een motortaxi moet nemen. Dus eventjes naar het centrum op en neer kost je toch weer 6 sol. Ja dan is een Hollandse fiets wel fijn, al zou ik er niet aan moeten denken om hier tussen het verkeer te fietsen.. ik vraag me af hoelang je dat volhoudt, behalve de chaos word je ook om de 3 seconden vergast. Ja dan is een trillende tuffende motortaxi ook wel weer fijn. En als je er van houd krijg je ook nog een lekkere trilmassage voor je voeten en benen.

Vanochtend hadden we met Patty een gesprek over de kinderen van Arco Iris en erna. Juan Pedro was gister namelijk jarig, een leuke gebeurtenis met lekkere taart van Tia Marlena. Eerst werden er lieve woorden gezegd over Juan Pedro door de kinderen en Tia’s en daarna na het zingen werd zijn gezicht in de taart geduwd. Dat is hier blijkbaar een traditie, arme Eefje... Maar zo kwamen we dus vanochtend op het onderwerp. Juan Pedro heeft namelijk vanaf zijn 9e in Arco Iris gezeten en is daarna gaan studeren. Helaas zijn er niet veel kinderen zoals hij.
Hun hele Arco Iris tijd groeien ze onder toezicht op. Maar zijn ze 15 gaan ze terug naar hun ouderlijk huis waar vaak weinig toezicht is. De kinderen gaan weg en komen terug wanneer ze maar willen en het maakt de ouders niets uit. Wat ik me absoluut niet kan voorstellen, het zijn je kinderen en de buurten waar ze hier vandaan komen zijn nou niet bepaald veilig. Nee bij mij gaat het er niet in. Maar dat is helaas hoe het vaak in deze gezinnen vaak. Misschien ook wel omdat het ook niet altijd hun eigen kinderen zijn.
Nog zo iets wat ik toch wat apart vind. Het is hier bijna normaal dat je gezinnen heb van bijvoorbeeld een vader en meerdere moeders. En dan is de ene erger dan de andere. Maar dat zie je hier heel veel. Alleen is het woord normaal misschien niet het juiste, want ondanks dat het hier heel veel gebeurd (ook zwangerschap op jonge leeftijd) word het vaak niet geaccepteerd.
Maar goed, ondanks dat we door de week toch vaak op Arco Iris te vinden zijn, zijn we ook bijna elk weekend wel op pad. Zo was er vorige week vrijdag een openingsfeestje van een plein hier in de buurt. Toen we daar in het begin van de avond aankwamen was er nog weinig te doen. Er kwam een belangrijk persoon en ze hadden een soort yell die ze elke keer herhaalde. Niet veel soeps dus. Wel hadden ze de caramelappels die Eva en ik eerder hadden gespot maar toen de persoon die ze verkocht uitzicht waren verloren. En daar stonden ze! En lekker dat ze waren! Aangezien het nog verder niet erg los leek te lopen hadden we besloten om te gaan. Maar net op dat moment werd ik gebeld door Fien, een van de Nederlanders die we toen een keer in het zwembad hadden ontmoet, en zij waren daar vlakbij. Dus zijn we naar een cafétje in de buurt gegaan en hebben we daar met hun gezeten. Toen we later met hun en hun vrienden weer terug wilden gaan naar het plein, lukte het niet om weg te gaan, want elke keer dat we net wilden gaan kregen we een biertje van een groepje jongens die een paar tafels verder zaten. Uiteindelijk zijn we gewoon maar gegaan met het biertje mee, nadat we natuurlijk braaf nog even lief gezwaaid hebben naar de heren. Ondertussen was de sfeer op het plein omgeslagen naar een echt latin feestje en hebben we lekker staan dansen. Al voel ik me niet erg Peruaans als ik daar sta, Salsa ging me dan wel goed af en een beetje met de heupjes bewegen kan ik ook wel. Maar jeetje wat kunnen ze hier goed dansen!

Daarnaast ook kennisgemaakt met een nieuw Peruaans drankje: Leche de Monja. Dit werd in kleine colaflesjes enzo verkocht, net als de wijn die in grote 2 liter frisdrankflessen werden verkocht. Goedkoop dat het was kochten we massaal 3 kleine flesjes van het spul. Hadden we beter niet kunnen doen want je word er op een gegeven moment best misselijk van. Maar ach je moet alles een keer proberen toch? Een gezellige avond was het wel!

Op zondag hadden we een speciale middag. Kim wilde ook graag een keer mee naar de kerk, wij waren al eerder een keer mee geweest. Dus gingen wij voor onze tweede keer mee. Het is een hele gezellige kerk met lieve openhartige mensen en veel muziek. De pastoor is ook een hele aardige man en doet het heel leuk met grapjes tussen door. Het is in een klein gebouwtje met houten banken en plastic stoeltjes. Die kleinschalige maakt het heel knus en gezellig omdat de mensen elkaar beter kennen wat ook meewerkt aan de sfeer die er hangt.
Het grappige vind ik dat ze zo af en toe opeens een verwelkom momentje hebben o.i.d. Ik weet niet precies wat er dan gezegd wordt, maar afgelopen keer gebeurde het wel 3 keer dat de mensen opstonden en elkaar begroette met kussen op de wang en welkom heetten. En vervolgens gaat de dienst weer verder. Patty is heel erg trots op haar vrijwilligers en dus moesten we ook allemaal gaan staan toen er gevraagd werd of er nieuwe mensen waren. Gelukkig hoef je alleen je naam te zeggen, niks moeilijks dus. Maar je wordt wel erg gewaardeerd voor het werk wat je doet.
Tijdens de eerste keer had de pastoor al gevraagd of we een keer met hem wilden lunchen. Dus toen we afgelopen keer er weer waren kwam hij naar ons toe om te vragen of we die middag tijd hadden. En zodoende zaten we later met zijn vrouw en 2 kinderen bij de Chifa. Dit is een combinatie van Chinees en Peruaans eten, heel erg lekker! Het was heel gezellig en het zijn hele hartelijke en lieve en dankbare mensen. Vooral dat laatste vond ik heel mooi om te zien, ze hadden allebei een moeilijke tijd in hun leven gehad en hebben in die tijd heel veel aan hun geloof gehad. Zo zijn ze er allebei bovenop gekomen. Een mooi verhaal over zijn en haar verleden. Ze zijn allebei ook heel enthousiast erover. Het verschil is alleen dat de pastoor het alleen bij zichzelf houdt en zijn vrouw zo enthousiast was dat ze het gevoel dat zij had ook aan ons wilde geven. Wat bij ons alledrie nogal overkwam als bekeren en mij iets te dicht in mijn comfort zone kwam. Maar uiteindelijk maakte de pastoor er een einde aan en riep: Ice cream?

Dus nu we bij de Chifa waren geweest kon ik die ook weer van me lijstje afstrepen, net als Arie´s Burger waar we laatst in een lekkere hamburger hebben gehapt in combinatie met een lekker glaasje Peruaans vruchten sap. Verder eten we hier op Arco Iris ook nog wel eens aparte dingen en heb ik helaas mijn voornemen over de ingewanden moeten laten varen. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik dat in Lima al had gedaan toen ik niet wetend hart had gegeten. Maar ik heb namelijk ondertussen al mogen genieten van koeienmaagwand en heerlijke stukjes nier, allebei verpakt tussen de groente. Nou ik moet zeggen dat ik nog een uur nadat ik die maag had gegeten nog steeds zat te walgen. Het fijne was namelijk ook dat Reyna, die naast mij aan tafel zat mij er heel lief op attendeerde wat er op mijn borde tussen de groente verstopt lag, voordat ik ook maar 1 hap had kunnen eten. Bah dat was echt vies en glibberig. Nog erger dan een champignon! Ik heb ze er allemaal uitgevist en zonder te kauwen doorgeslikt (het was toch glibberig) zodat ik daarna in alle ¨rust¨ mijn groente en rijst kon eten. Maar elke hap die ik nam was ik bewust dat ik een vies stukje glibberige maag naarbinnen ging werken wat in mijn eigen maag belandde. Bah! (Wat zei ik net ook alweer? Je moet alles een keer geprobeerd hebben? Tja.. zo zie je maar weer. Maar liever niet nog een keer)
De nier ging er iedergeval al makkelijker in. Ik had al een licht vermoedde dat ik iets van de binnenkant aan het eten was en dat idee werd versterkt toen ze vroegen of ik het lekker vond. Maar ik vroeg maar niet verder, liever weten wat ik eet nadat ik het op heb! Maar van de nier kon ik iedergeval wat minder walgen, ook omdat de substantie wat minder ranzig was en in combinatie met de groente was de smaak best te doen.
Dus zo leer je weer wat nieuwe smaken kennen! Al schijnen er nog een heleboel lekkernijen te zijn: krokodil, schildpad (wat ik allebei niet hoop gewoon omdat ik dat zielig vind, omdat ze volgens mij beschermd zijn), jungle rat, Cavia natuurlijk etc. Maarja, ik kan wel meer zeggen maar als hier iets gewoon je voorgeschoteld moet je toch echt eten wat de potschaft, want dat moeten de kinderen ook. En als Tia moet je natuurlijk wel een beetje het goeie voorbeeld geven.
Tot zover weer een update vanuit Iquitos!
Liefs en sterkte met de kou! Ik durf hier al niet meer te klagen over de warmte soms, aangezien ik weet hoe slecht jullie het daar hebben. haha