Junle avonturen ft. Jane, Jane & indiana jones

Ondertussen hebben mijn ouders onze plaats in de jungle ingenomen. Voor ons was het een geweldige ervaring.
De lodge was per boot bereikbaar en lag aan een wat smaller stukje rivier, smal omdat het er omheen wat dichter begroeid was in een klein baaitje. We kwamen de lodge binnen en werden verwelkomd door Joanne de eigenaresse van een jaar of 70. Een pittige tante! We kregen een heerlijk glaasje limonade en op een van de tafels lag een puzzel, een heerlijke huiselijk sfeer. De lodge heeft 3 kamers, wij waren met onze gids dus de enige samen met Jorge, onze gids.
De eerste excursie hadden we die ochtend met de kano. We haalden de buurjongen, Jahir, die een klein stukje verderop woont, op en gingen de jungle in. We zitten in het hoogwater seizoen dus het water stond ongeveer 8 meter hoog. Een apart idee en gezicht om tussen de boomtoppen te varen, maar ook nog op deze hoogte bomen van ¨normale¨ hoogte te zien maar die dus eigenlijk nog 8 meter onderwater staan. Dat vind ik een van de mooie dingen van de jungle, de planten zijn allemaal zo groot.De jungle is eigenlijk gewoon vergelijkbaar met Amerika, daar is ook altijd alles groter!
Ook hingen er grote bollen of druipsteenachtige vormen aan de bomen. Dit zijn mieren nesten of termieten (de bolvormigen). Termieten blijken eigenlijk hele nuttige beestjes te zijn. Ze kunnen het waterpijl voorspellen: hoe hoger het nest hoe hoger het water zal komen, daarnaast kun je ze ook gebruiken als muggenwerendmiddel. De geur van de termieten schrikt namelijk muggen af, helaas je vrienden ook.
Met de kano voeren we tussen de bomen en takken door en zagen we onderweg verschillende dieren en hoorde we een heleboel geluiden. Zoveel verschillende vogels met verschillende kleuren wonen er in zo´n regenwoud tussen alle kleuren groen en bruin. Terwijl de mannen peddelden en vertelden was ik af en toe even aan het hozen om de houten kano niet te vol te laten lopen.
Rond lunch tijd kwamen we terug en even later had Joanne een heerlijke lunch bereid met groenten, sla, lekker vlees en fruit. En nog een extra luxe voor ons was dat we zelf konden opscheppen! We hebben die 4 dagen zo lekker gegeten!
In de middag zijn we met de motorboot de rivier op gegaan naar een rescue center voor dieren uit de jungle die daar door de politie of douane waren gebracht. We voeren door een dorpje heen dat vlakbij de lodge lag en voor een deel ook onder was gelopen. Sommige huizen verder dan anderen. Ergens in het dorp staken 2 paaltjes met een bordje boven het water uit met. Dat was de waterput die een blanke met een goed hart daar had gevestigd. Het was een komisch maar toch sneu gezicht.
Ook het rescue center was ondergelopen waardoor we eigenlijk alleen naar een huisje gingen waar ze wat vertelden over hoe het te werk ging. Er liepen een paar aapjes rond en er hing een luiaard om een paal heen te slapen. Naast hem op het hekje zat een nieuwsgierige Toekan die een beetje rond hupte. Vervolgens mochten we wat foto´s maken, het was alleen Jorge die ons vroeg niet met flits te fotograferen. Het personeel haalde de dieren voor ons te voorschijn zodat we er mee op de foto konden, wat we weigerden. Dat rescue center is toch om de dieren juist weer te wennen aan de wildernis en juist NIET aan de mensen?
Vervolgens gingen we de rivier op om echte wilde dieren te spotten: de dolfijnen. We hadden geluk en hebben er een boel gezien waarvan er zelfs een mooi uit het water sprong waardoor je goed de roze kleur en zijn snuit kon zien. Later kwamen we bij een wat afgelegener stukje rivier wat er meer uitzag als een meertje. We kwamen om voor dieren te kijken maar ook hier zwommen toevallig dolfijnen. Het was zo´n mooie sfeer: aan het einde van de middag helemaal alleen op zo´n meertje met de dolfijnen die in de golven van de motor sprongen. Echt springen kunnen ze niet omdat ze te kleine zijvinnen hebben. Hiermee kunnen ze dan weer wel door de smalle begroeide stukken rivier zwemmen. We hebben een poging gedaan om nog even de zonsondergang te bekijken, maar het was redelijk bewolkt en er kwam een flinke regenbui aan dus we zijn maar snel terug gegaan.
De volgende ochtend hing ons letterlijk een aangename verassing boven ons hoofd. Ik hoorde wat geritsel op het dak dus keek omhoog. Het volgende moment sprong er een dikke kikker naar beneden. En ook al weet je dat er een stuk muggengaas tussen zit, toch schrik je wel als er iets groots en diks op je af komt. Dus ik ben ik niet als ik dan geen gil geef. Niet veel later ontdekte we de reden waarom de kikker deze sprong had gewaagd. Hij vluchtte voor een slang die nu aan de dakbalken hing opzoek naar zijn lekkere hapje. We hadden graag eens real live willen zien hoe een slang met zo´n dun lijfje toch werkelijk zo´n dikke kikker kan opeten. Maar helaas kon de slang zijn prooi niet meer vinden en mislukte onze poging tot het laten springen van de kikker. Toen we naar het ontbijt liepen vertelden we Jorge natuurlijk meteen wat er boven ons hoofd hing. En met het enthousiasme van the crocodile hunter klom Jorge het dak op om de slang te proberen te vangen. Het lukte de slang om in een boom te vluchten maar uiteindelijk na vele pogingen kreeg hij hem te pakken. Zo konden we onze vriend even van dichterbij bekijken. Ik dacht dit slangetje ook wel even te kunnen vasthouden maar dat is toch moeilijker dan ik dacht. Je mag namelijk niet te hard in zn keel knijpen maar moet hem wel stevig vasthouden omdat het een best sterk beestje is. Dus je kunt je wel voorstellen dat deze poging faalde. Uiteindelijk hebben we hem losgelaten en zijn we lekker gaan ontbijten.
Op het programma stond een jungle wandeling. Hiervoor gingen we met de boot naar een stukje hoger gelegen land waar een huisje stond. Hier woonde onze GPS, of te wel een man die de weg in de jungle wist. Met onze laarzen aan, onze GPS man met manchete en onze geweldige wandelende encyclopedie Jorge verdwenen we tussen het groen. Tijdens het lopen hielden de dieren zich een beetje afzijdig maar we hebben enorm veel planten gezien met interessante informatie van Jorge erbij. Zoveel planten die meer dan alleen groen stukje jungle zijn. Planten die de mensen gebruikten om te genezen, een miskraam te krijgen, geluksbrengers, haar of gezichten te verven of simpel weg om te eten. We hebben een voedzaam blad geproefd en water gedronken uit een boomtak. We hebben tijdens de wandeling met onze laarzen en wandelstok lekker door de soms wat blubberige jungle gebanjerd terwijl we ondertussen muggen probeerden weg te jagen en een ons vol bleven smeren met deet die er vrij snel weer af leek te zweten. Maar het was een mooie wandeling. Ik vind het zo mooi om te zien, al die de grote en hoge planten, bomen waarvan je de top amper kunt zien. Natuurlijk kon het ook niet missen om even als een echte Jane aan een liaan te slingeren. Gelukkig heeft Jane het niet gezien want erg trots zou ze niet op me zijn.
Op de terugweg hebben we nog wat aapjes gezien en vond Jorge een plant met kleurstof zaadjes waarmee je make- up kon maken maar die de indianen gebruikten om hun gezichten meer te verven. Dus kreeg ik een mooie Native oorlogstekening op me gezicht en werden Eva´s lippen rood geverfd. We zagen er práchtig uit!
Met een fruitje in de het knuistje voeren we terug naar de lodge voor de lunch.
In de middag stonden de Yagua indianen op het programma. Het is vrijwel onmogelijk om nog een echte Native stam te vinden. Alle stammen in de omgeving zijn commercieel op toeristen gericht. Toch is het wel leuk om te zien hoe zij dan voor die tijd leefden. De stammen zelf zijn niet erg gericht op uitleg. Ze doen een dansje met je, je mag de blazen op de blaaspijp, koopt een souvenirtje en gaat weer weg. Maar de reden dat ik naar zo´n stam wilde was om er juist meer van te weten te komen. Gelukkig kon Jorge ons daar wel bij helpen. Hij legde ons wat uit over de stam. Het stamhoofd was een oude man waarin je de mooie Native trekken nog kon zien. Een kleine man met veel rimpels in zijn hoofd en korte dikke vingertjes. Voor de toeristen trekken ze altijd hun traditionele kleding aan en dat maakte deze man helemaal compleet.
We mochten de proberen met de blaaspijp te schieten. Een pijp van ongeveer 2 meter lang waar de Yagua indianen wel 40 meter ver mee konden schieten en daarmee jaagden. Ze gebruikten in dat geval pijltjes met een verdovend gif. Eigenlijk net een beetje als in films. Er stond een oefenpop maar geen van mijn pijltjes hebben hem geraakt. Ik had in het begin namelijk ook nog niet zo door hoe je moest richten. Eva maakte meteen een statement door de oefenpop in zijn kruis te raken. Nadat we een souvenirtje hadden gekocht gingen ze nog wat muziek voor ons spelen met de bijbehordende dans. De dans bestond uit rond huppelen rond de paal in het midden van de bijeenkomsttent, die elke community heeft. Eva ging aan de hand van het stamhoofd en ik aan de hand van een van de kinderen. Dit jongetje had blijkbaar geen geduld om achter zijn langzame opa aan de hobbelen dus nam elke keer de binnenbocht en sleepte me langs de anderen. Een best komisch gezicht alleen werd ik door de korte bochten een beetje duizelig. Het was jammer om te merken dat de kinderen hebben leren bedelen. En niet alleen de kinderen ook de jonge vrouwen. Er werd om geld gevraagd maar ook of ik mijn camera wilde ruilen ofzo. Dit was een beetje ongemakkelijk en ook vooral gewoon jammer dat ze zo geworden zijn.
Terug in de lodge hebben we lekker in de hangmatten gelegen en met Jorge gekletst. Jorge is een zeldzame Iquiteen, naar mijn beleving, aangezien hij super veel gereisd heeft en heel veel weet. En daarmee wel een kritische blik heeft op de levenstijl hier, maar ook doordat hij hier vandaan komt de andere kant van de mensen kent. Hij heeft ons ook weer meer dingen kunnen vertellen over Iquitos, de omgeving en de geschiedenis. Iets wat ik altijd wel leuk vind om te weten. En zo leerden we ook dat je met knoflook niet alleen vampieren wegjaagt maar dat muggen hier ook niet van houden. Dat zijn weer handige weetjes, niet?
Na het avondeten zijn we nog een avondtochtje gaan maken. In het donker met de motorboot en zaklamp gingen we opzoek naar de mooie gekleurde tropische kikkertjes. Ondanks dat ik me met deet had ingesmeerd werden mijn voeten plat gestoken. Misschien had ik eerst een voetenbadje in knoflook of termieten moeten nemen...
Het was doodstil in het donker, naast het ronken van de motor en de krekel en kikker geluiden, en een paar vogels hoorde je niets. Onderweg spotten we nog een Ayamama vogel. Dit is niet zijn officiële naam maar zijn roep klinkt een beetje zo. In de Selva noemen de mensen vaak dieren naar het geluid dat ze maken. Deze vogel heeft ook nog wel een leuke mythe.
Er was eens een moeder die met haar kinderen het bos in ging om eten te zoeken. De moeder was druk bezig met zoeken en daarmee haar kinderen uit het oog verloor. De moeder ging terug zonder haar kinderen. De kinderen hadden eten gevonden in de jungle en hoe meer ze aten hoe meer veren ze kregen. Uiteindelijk veranderden ze in vogels, en roepen ze met volle maan triest hun moeder.
Zo is het verhaal ongeveer. Zelf vind ik dit soort verhalen altijd heel leuk om te horen van die tropische mythes. Helaas was Jorge er niet zo van.
Maar goed we zaten dus in de boot. Op een gegeven moment kwamen we bij een stukje wat begroeid was met leliebladeren en riet. Helaas was de boot te groot om er verder in te gaan. Maar je hoorde heel mooi alle geluiden van de kikkers, het was werkelijk een kikkerkoor en het klonk nog leuk ook. Niet dat je er een melodie in kon vinden maar ik zag al helemaal voor me hoe er een van de kikkers op een lelie blaadje met zijn stokje het koor aan het dirigeren was. Een leuke ervaring! Helaas hebben we geen kikker gezien. Wel was het heel helder in de lucht en kon je heel veel sterren zien ook zelfs de Melkweg! Dus hebben we tijdens het varen lekker sterren gekeken. Iets wat ik eindeloos kan doen!
Terug bij de lodge vroeg Jorge of we van vissen hielden. Niet echt onze favoriete bezigheid antwoorden we. Maar toen het woord piranha er voor kwam werd het toch wel een stukje interessanter. Zo kwam het dat wij de volgende ochtend weer met de boot vertrokken om Piranha´s te gaan vissen. Dat is toch weer eens wat anders dan een karper of een visje uit de sloot. We zochten de plekjes tussen de begroeiing op waardoor Jorge als een soort Indiana Jones op de punt van de boot met de machete de takken stond weg te hakken. Toen we ons stekkie hadden gevonden gooiden we onze bamboestokken hengeltjes uit met een stukje kippenvet, dus geen luxe hengels met een rolsysteem. Nee bij deze hengels moest je gewoon een flinke ruk omhoog geven als je iets voelde, wat soms nog best lastig was. Op de eerste stek hadden de vissen best honger. Jorge had een Piranha te pakken, Eva een sardientje en ik een catfish. Nog een best leuke vangst als zeg ik het zelf. Helaas hadden de vissen bij de volgende stekken genoeg te eten.
In de middag zijn we naar de Amazone rivier gevaren, onderweg zagen we nog een luiaard hangen in een boom. Ook heeft Jorge ons een van de mooiste dingen van de jungle late zien. Ze noemen het ook wel tree of life. Een heel grote dikke boom, deze bomen kunnen wel 60 m hoog worden en zitten vol met planten en lianen en waarschijnlijk ook dieren. Hij lag midden in een stukje bos maar om de boom heen was wel een soort open ruimte. Het was zo´n mooi en ook magisch gezicht met de hele sfeer er bij! Helaas is dat zo´n momentje van: had je bij moeten zijn.
Dit was even het momentje voor Indiana Jones Jorge om los te gaan, hij sprong in een Liaan en begon te slingeren. Er hingen ook een paar bij elkaar gebonden lianen waar je op kon gaan staan. Dit leek voor ons een wat betere manier om te slingeren zo boven het water.
Op de Amazone hebben we de zonsondergang gekeken. Helaas had ik die dag alleen een beetje last van mijn buik en kreeg ik toch wel wat krampen daar op de rivier waardoor ik helaas iets minder goed heb kunnen genieten. Ik had al wanhoop ideeën over wat als ik het echt niet meer kon houden. Uiteindelijk is het goed gegaan en vlak voordat we vertrokken doken er nog wat dolfijnen op! We zijn nog even blijven kijken en toen weer in het pikkendonker weer terug gevaren. Ons laatste nachtje in de lodge was aangebroken. En we zagen heel erg tegenop om naar huis te gaan.
De volgende ochtend hadden we nog een laatste kanotochtje door het regenwoud. En wat is een regenwoud zonder regen? Dus zaten we met onze regenjassen aan in de regen. Vervelend was het niet want het werd niet koud. Het voordeel was zelfs dat er veel minder muggen waren, het nadeel was alleen dat de boot wat sneller vol liep dus dat er vaker gehoost moest worden. Het was weer een mooi tochtje waarbij we nog een leuk geel kikkertje hadden gezien. Die zat op Eva´s jas, heel mooi. Ik kan echt blijven genieten van de omgeving van de jungle met alle planten, geuren en geluiden. Toen we op een gegeven moment langs een kaal stuk reden met drijvende boomstammen voelde ik me ook hetzelfde als toen ik voor het eerst de krottenwijken zag. Een rottig en machteloos gevoel. Dit stuk was omgehakt voor een plantage. Zo zonde die mooie jungle, wetend dat ze dit max 3 jaar gebruiken en het weer 100 jaar duurt voordat er weer wat nieuws staat. Hoewel ik dat wist, omdat ik dat geleerd had met aardrijkskunde, raakte het me nu wel. We hebben ruim 2 uur gevaren, de tijd vliegt altijd als je in een boot zit! Het is zo heerlijk rustig en ontspannend. Zoals ik al zei had ik ook nog echt wel langer in de lodge willen blijven. Ik kan me voorstellen dat het soms wat eenzaam is voor Joanne aangezien er ook geen internet en telefoonbereik is. Maar ik zou bijna zeggen dat ik ook wel zo'n lodge wil. Ik zou dan wel een huis in de stad willen en dan een huisje of lodge ofzo in de jungle waar je heen kan terugtrekken, als een soort vakantiehuisje. Alleen zou ik dan weer niet in Iquitos willen wonen. Het is te afgezonderd. Wat Jorge ook elke keer zegt het is gewoon een eiland met een eigen cultuur en mentaliteit.
Terug in de lodge hadden we onze spullen een beetje ingepakt en genoten van onze lekkere laatste lunch. We mochten zelf bepalen wanneer we zouden vertrekken dus hebben we eerst nog lekker rustig liggen lezen in de hangmatten. Aangezien we nog de fishfarm wilden bezoeken om de paiche te zien, een hele grote vis, vertrokken we met tegenzin rond een uur of drie.
Bij de fishfarm hadden ze ook alligators en schildpadden maar de paiche waar we voor kwamen was toch wel een bezienswaardigheid. Ik heb nog nooit zo´n grote normaal uitziende vis gezien. Okee normaal zag hij er niet uit met een bek die net zo breed was als zn lichaam en dus ook heel groot. Maar wat een beesten zeg!
Toen we vanaf de fishfarm Iquitos aan de overkant zagen liggen zagen we tussen het groen een grote grijze vlek en daarboven een grote donkergrijze wolk. Geen uitnodigend gezicht. Het was dan ook wel weer een domper om weer terug in de stad te zijn met al het lawaai en de vieze uitlaatgassen. Maar het was dan wel weer heel leuk om te zien hoe blij de kinderen waren dat we weer terug waren.
Want die hadden we van te voren toch echt wel even goed duidelijk moeten maken dat het helemaal niet zo lang was die 4 dagen aangezien ze 2 dagen ervan zelf ook naar huis zouden gaan. En zo begon het "normale" leven in Arco Iris weer. Eerlijk is eerlijk ik moest wel weer even wennen, maar daarna was het ook weer helemaal goed.