Oma's prikbordwijsheden

Als je gekomen bent om mij te helpen, dan verspil je je tijd. Maar als je gekomen bent omdat jou bevrijding verbonden is met de mijne,
Laten we dan samenwerken.
- Lila Watson, een aboriginial vrouw

Een quote die bij mijn Oma al sinds ik mij kan herinneren tussen de anderen knipsels op het prikbord in de wc hangt. Een quote die elke keer als ik daar zit mijn aandacht trekt en die ik dus al honderden keer gelezen heb. En de enige die ik van het prikbord altijd onthoud.
En zo ook schoot hij tijdens het tandenpoetsen mijn hoofd weer eens binnen nadat ik met Eva de film Australia had gekeken. Nooit heb ik echt nagedacht over de quote. Ik las hem en af en toe schoot hij langs in mijn gedachten.
Maar opeens begreep ik het. Je kunt iemand gaan helpen door al jou kennis en meningen op de persoon af te storten maar help je die persoon dan wel? Je kunt beter met jou kracht, in brede zin, de kracht van de ander aanvullen en samenwerken. Ik weet niet of het precies is wat er mee wordt bedoeld, maar dat is hoe ik het interpreteerd. Ik vind het een mooie quote om te beseffen dat het laatste de manier van helpen is. Iets wat sommige mensen nog wel eens vergeten. (Dus onthoud deze wijze raad van Oma´s prikbord goed!)
Ik ben ook geen wereldverbeteraar in Arco Iris maar ik draag mijn steentje bij om deze kinderen een goede jeugd te bezorgen, ook op gebied van scholing.
Half april is namelijk ook het bijscholingsprogramma gestart in Arco Iris waarbij ook kinderen van buitenaf bijles en huiswerkhulp kunnen krijgen.
De meeste lessen hebben ik met kinderen de letters van het alfabet geoefend omdat ze die in de 2e klas dus op 6 jarige leeftijd nog niet weten. Ondanks dat het "les geven" niet echt mijn ding is vind ik het super leuk om te doen. Ik verzin spelletjes en maak er een kleine competitie van met wie de meeste letters weet. En natuurlijk is het leukste dan dat je merkt dat ze het steeds beter beginnen te leren. Dit schoolprogramma vult nu elke week onze ochtend van 8 tot 10. Ik vind het een goed initiatief want het schoolsysteem hier dat deugt niet helemaal. Dat zeggen de mensen uit Iquitos ook.
Veel leraren staan hier namelijk alleen voor het geld voor de klas en onderwijzen terwijl ze eigenlijk zelf weinig weten. Kinderen gaan onafhankelijk van goede en slechte prestaties gewoon over naar het volgende jaar. En voor zover ik weet word er weinig aandacht gestoken in kinderen die meer moeite hebben met school. Dus weet jij in klas 1 het alfabet niet ga je gewoon door naar klas 2. Op veel universiteiten gaat dit vaak hetzelfde en worden mensen opgeleid met gebrek aan praktijkmateriaal. Aan het einde van de rit krijgen ze allemaal wel hun diploma. En zo komen er onvolleerde docenten op (in iedergeval) de goedkopere scholen en gaat de cirkel rond.
Laatst was er een staking in het centrum omdat de overheid de kwaliteit van scholing omhoog wil gooien. Dit betekent dus dat veel docenten hun baan zullen verliezen. Belachelijk, was mijn eerste reactie, later kon ik het ook wel begrijpen aangezien de mensen dan werkloos zijn terwijl ze al zo weinig geld hebben. Toch hoop ik dat het wordt doorgezet want ook al weet ik weinig van economie, voor zover ik weet zorgen beter opgeleide mensen uiteindelijk voor een betere economie.
Tot die tijd, doet Arco Iris er iedergeval zijn best aan om de kinderen van binnen en buiten zoveel mogelijk bij te springen.

Soms is het jammer dat er zo weinig tijd is voor leuke activiteiten, maar afgelopen week hadden we er 2. Afgelopen woensdag 1 mei werd hier dag van de arbeid gevierd dus hadden de kinderen vrij. We hebben met de Tia's een competitie tussen de modulos opgezet met verschillende spellen. De kinderen waren super enthousiast en fanatiek. Waren er een paar van de groep een spel aan het doen dan stond de rest ze toe te juichen. Het was een super leuke ochtend! De winnaar kreeg uiteindelijk koekjes en een fles frisdrank die van harte in ontvangst werden genomen.
Afgelopen zaterdag hadden we een uitje met de kinderen en personeel. Ik was nog pittig moe nadat ik een nachtje bij de kinderen in de modulo had geslapen op een dun schuimmatras wat ligt als een dun campingmatje. Ik had me eigen kussen mee want daar slapen de kinderen dus ook niet op. Naar veel wakker worden en dus ongeveer 4 uur slapen, liep ik rond een uurtje of half 6 weer naar me eigen kamer om
mezelf daar nog even gelukkig te prijzen in mijn eigen bedje. Gelukkig hadden we een ontspannend dagje voor de boeg.
Er was een bus gehuurd waar we net aan allemaal inpasten. De kinderen propten zich op sommige plekken bij elkaar op schoot zodat er nog iemand naast kon. En in het midden stonden alle pannen en bakken voor de lunch. Het voelde weer helemaal alsof we op schoolreisje gingen.
We kwamen bij een badplaats met een meertje. Het verbaasde me hoe fris en schoon het water was, afgezien van de gelige kleur. In Nederland zou het al vol hangen met algen. Maar wie weet was het meertje opener dat het leek. Om het meertje heen waren huisjes gebouwd waar je kon zitten en in het water lagen stijgers en vlonders waar je op kon zitten.
Het was een heerlijk dachtje met prachtig weer. Dus ondanks onze goede bedoelingen met zonnebrand zijn we toch verbrand. We hebben lekker gevolleybald en vervolgens lekker afgekoeld in het frisse water. De kinderen speelden met de ballen, deden tikkertje, lagen in de zon of maakten saltos en andere sprongen in het water met Kim. Ondertussen zat het personeel gezellig met elkaar te kletsen of speelden mee.
Een meer dan geslaagd uitje naar mijn mening.
Helaas was er aan het eind van de dag ook een emotioneel diepte puntje toen twee kinderen, Brenda en Cliver, Arco Iris verlieten. Ze wilden liever meer bij hun moeder zijn die (wat we begrepen) Aids heeft ook om haar te helpen. Dat was hun reden. In werkelijkheid vermoed Patty dat er meer achter zit, maar dat is weer een heel ander verhaal. Ik hoop iedergeval het beste voor ze. In ieder geval heb ik mijn steentje bijgedragen aan hun laatste maanden hier en hoop ik dat ze mooie herinneringen aan Arco Iris hebben over gehouden.
Mijn ouders zijn natuurlijk ook nog een weekje in Iquitos geweest en daar hebben we twee weekenden mee doorgebracht. In de stromende regen kwamen ze aan, dus moesten wij ze ook in de stromende regen ophalen. Het zandweggetje naar Arco Iris was in een modderrivier veranderd. We moesten Sandro´s motortaxi uit de modder duwen omdat hij was vast gelopen. Uiteindelijk kwamen we compleet doorweekt aan in hun mooie hotel uit de rubbertijd. Met ooh´s en aah´s kwamen we binnen in de grote hoge kamer met uitzicht op de Amazone. En met een nog grotere ooh´s en aah´s bewonderden Eva en ik de badkamer en voelden we voor het eerst sinds eind januari weer warm water uit de douche komen. Dus stonden wij daar met zn tweeën met onze armen onder de douche te genieten van deze luxe. De volgende ochtend werd het nog beter toen we bij hun kwamen ontbijten. ¨Ze hebben fruit!¨ ¨Er is Cereal!¨ ¨Wouw!¨
Jep, mijn ouders hebben ons wel een beetje uitgelachen die twee momenten.
We namen ze die dag mee naar de Belén markt waar Jorge uitleg gaf over alle vruchten die voor de gemiddelde Nederlander compleet onbekend in de oren klinken. Net als wij de eerste keer waren zij (en zij werken nog wel bij Syngenta!) super verbaasd over al die vruchten waar ze nog nooit van hadden gehoord. Vervolgens hebben we nog een mooi boottochtje door Belén gemaakt langs de ¨floating houses¨. Af en toe moest je bukken omdat er elektriciteitsdraden nog net een meter of minder boven het water hingen. Eigenlijk gaf het een hele gezellige sfeer, zo op het eerste gezicht.
Later die middag stond de Mariposaria (butterfly farm) op het programma. Super mooi om eens echt te zien hoe een vlinder uit zijn cocon komt. Sommigen coconnen slingerden hard heen en weer en bij anderen probeerde de vlinder zich eruit te wurmen (wat natuurlijk een stuk moeilijker gaat als je geen wurmachtig beestje meer bent). Wel mooi om dat proces te zien. Daarnaast was het ook een rescue center voor jungledieren die als huisdier waren gehouden of werden verkocht etc. Helaas is er dan weer een kromme regel van de overheid dat deze dieren wel in hokken gehouden moeten worden. Super komisch was een aapje van een soort waarbij de vrouw ¨de baas¨ is ipv van het mannetje (en zo hoort het!). Een jaloerse vrouw was het wel want van andere vrouwen moest ze niks hebben. Dus als je ook te dicht bij het hok kwam begon ze boos aan de tralies te trekken. Vervolgens begon het aapje met de gids te flirten en werd ze helemaal gek toen de andere (vrouwlijke) gids hem expres een knuffel gaf. Toch weer erg komisch die gelijkenis tussen apen en mensen!
Natuurlijk heb ik zo ook Arco Iris laten zien wat ze erg leuk vonden. De eerste keer werden ze groots welkom geheten met het het welkomslied van Iquitos. De kinderen waren heel open en nieuwsgierig dus vroegen ze meteen raak, met wat hulp van ons. De tuin was natuurlijk het hoogte punt en natuurlijk konden ze het niet laten om na de rondleiding nog even mee te helpen met het plukken van de aji. Ik vond het super leuk dat ze er waren zodat ik echt kon laten zien hoe het hier is. Want sommige dingen kun je pas echt begrijpen als je het hebt gezien.