Iquitos en zijn verassingen 2-2-2013
Door: Lobke
Blijf op de hoogte en volg Lobke
19 Februari 2013 | Peru, Iquitos
Afgelopen dagen hebben we verschillende nieuwe kanten van Iquitos leren kennen. Één was niet heel aangenaam maar wel iets wat erbij hoort. Enge beesten. Zo kon ik de avond ervoor nog gruwelen van een kleine spin die eruit zag alsof hij platgedrukt en dood was, maar dat niet was. Echt een raar beest.
Zo gruwelde ik de volgende ochtend van iets veel groter.
Ik werd die ochtend wakker van een paniekende Eva voor mijn deur. Er zat een reuze spin in haar kamer maar hij had zich verstopt! Arme Eva werd die ochtend wakker en een meter van haar bed vandaan zat een hele grote spin. Natuurlijk durfde ze haar bed niet uit. Maar op een gegeven moment liep hij naar de tafel. Ze had snel haar schoenen gepakt en is naar mij toe gekomen. Samen zijn we naar Werner gegaan, de klusjesman die hier altijd rondloopt. Met bezem gewapend is hij opzoek gegaan naar de spin in de hoek waar hij heen was gerend. Maar helaas hebben spinnen het fantastische talent om van het een op het andere moment te verdwijnen. Dus werd hij niet gevonden. Eva en ik zijn daarna nog even de kamer gaan doorzoeken, ook zonder resultaat.
De rust was enigszins weer terug gekeerd toen Eva haar kamer in liep en opeens de ingeving kreeg dat die ene hoek in haar kamer er anders uitzag. Er zat iets in…
En ja hoor dat zat meneer de spin opgepropt in het hoekje. Eva pakte de bezem, ik de Deet en de zaklamp. Vol goede moed en stoerheid (ik voelde me namelijk wel een beetje stoer en niet eens zo bang) gingen we aan de slag. Eva veegde hem uit de hoek. Even bleef hij roerloos liggen nog steeds in een propje, maar na nog een veeg begon hij zich uit te klappen. Een spin, groter dan het kelder/riool formaat Hollandse spin die bij ons rondsluipen maar wel haarloos, zat daar op de grond. Ter verdoving spoten we wat Deet op hem. De stoerheid was bij mij nu toch wel een beetje verdwenen bij het zien van het beest. En alle moed gleed ook compleet uit me toen de spin bij de volgende veeg het op een lopen zetten, in mijn richting. Deze spinnen hebben alleen, naast dat ze eng en groot zijn, ook de nare bijkomstigheid dat ze kunnen springen. Alleen door de Deet ging dat bij deze spin niet meer zo soepel. Want het beest kwam half springend en rennend als een soort debiel op me afgerend. Wat het extra angstaanjagend maakte.
Ik denk dat de mensen die mij goed kennen zich nu wel kunnen indenken wat er vervolgens gebeurde.
Terwijl de spin als een debiel op me afkwam huppelen (dat klinkt niet zo eng, maar het is de vergelijkbare combinatie van rennen en springen wat hij deed, en het was eng!) begon ik ook een soort van te springen en te gillen. Ik weet niet precies meer hoe het ging maar volgens mij ben ik over de spin heen gesprongen en naar buiten gerend. Toen ik veilig buiten stond met water ogen van schrik, besefte ik me dat de meeste mensen op dit terrein mij wel hebben horen gillen, de bouwvakkers ieder geval wel want die stonden me verbaasd en lachend aan te kijken. Mijn hart ging nog flink tekeer. Eva had de spin ondertussen naar buiten geveegd, veel bewoog hij niet meer. Waarschijnlijk heeft de combinatie Deet en onder een bezem zitten het werk wel gedaan. Ondertussen kwam Robert aanlopen. Ik kan hem niet verwijten dat hij moest lachen, het moet er ook wel heel komisch uit hebben gezien. Robert heeft het beest een stukje van ons vandaag geschopt en een einde aan zijn kriebelige bestaan gemaakt. Je hoorde hem kraken onder zijn schoen!
Vervolgens heeft hij onze kamer spinweb vrij gemaakt, want daar schijnen ze op af te komen, en een jongen die hier ook rondliep, Paulo, de opdracht gegeven om ook de overkapping schoon te bezemen. Ook wij waren heel slim geweest, we hadden die ochtend namelijk de spleten onder onze deur dicht geplakt met ducktape.
Opgelucht dat hij dood was, stonden we nog rustig stonden na te praten over het avontuur. En alsof 1 spin al niet genoeg was zagen wij hoe er een zelfde soort spin aan zijn draadje uit een boom kwam glijden. Meteen hebben we Paulo geroepen die de spin met de bezem had weggehaald en naar de andere kant van het veld bracht. Wij hadden hem liever dood gezien, maar ach dat doen wij met onze Hollandse huis-tuin-en-keuken-spinnen ook niet.
Toen ’s avonds de stroom weer was uitgevallen hebben we nog even sterren kunnen kijken je zag er opeens super veel, heel mooi. Normaal is het namelijk zo licht in en rond Arco Iris dat je bijna niks ziet. Even later kwam Robert ons ophalen om Iquitos en la noche (by night) te leren kennen. Een totaal andere sfeer, de vergane glorie en verlaten westernsfeertje waar ik het eerder overhad had compleet plaatsgemaakt voor gezelligheid. We zijn in een soort toeristenmarktje geweest met allemaal souvenirwinkeltjes met leuke hebbedingetjes. Ze hadden van alles, van opgezette vogelspinnen, slangenhuiden en sleutelhangers van piranhakoppen tot mooie schilderijen, tekeningen, kaarten en leuke armbandjes. Echt van alles! Ook hele mooie spullen, al moet je wel erg opletten met wat je koopt omdat in veel dingen ook dierenhuiden en zo zitten verwerkt.
Na gezellig nog wat gedronken te hebben op een van de terrasjes heeft Robert ons via verschillende straatjes van Iquitos naar huis gebracht. Het was leuk om te zien en om te sfeer te proeven van iedereen die nog buiten zat en met elkaar aan het kletsen was. Zoveel levendiger dan we de dag ervoor hadden gezien.
We zijn ook via de wijk waar Arco Iris in ligt terug gereden, dit was wel apart om te zien omdat Arco Iris dus in een best arme wijk ligt naar mijn idee. Met zandpaden, veel afval op de grond en kleine huisjes, al zijn het wel stenen huisjes.
’s Nachts hebben we onze eerste echte onweersbui gehad. Het kan hier inderdaad flink te keer gaan, natuurlijk klinkt het ook harder omdat alles hier open is maar soms voelde je bij een flinke donderslag de grond wel trillen.
De volgende morgen leerde we volgende kant van Iquitos kennen: Belén mercado. De markt waar de bewoners van Belén hun spullen verkopen. Het is een hele grote markt waar je zeker niet als onwetende toerist in moet gaan. Al is het al om niet te verdwalen, daarnaast is het ook geen hele veilige markt. Je kunt er makkelijk worden beroofd. Maar dit gebeurt voornamelijk in de namiddag. Ze hebben echt van alles op de markt. Verschillende geuren wisselen elkaar dan ook regelmatig af. Vooral in het vlees en vis deel.
We begonnen in een deel waar ze voornamelijk kruidige likeuren en stukken boomschors verkochten die o.a. gemaakt werden van bepaalde soorten boomschors. We hebben een beetje mogen proeven en het was best lekker! Al snel kwamen we in het vlees en vis deel. Hier heb ik me hele biologieles weer bijgespijkerd gekregen maar dan met echte beelden. Wat in Nederland achterin de slagerij gebeurd, lag hier gewoon op de houtenplanken van de kraampjes. En ik moet zeggen afgezien van de geur vond ik het niet echt vies of zo. Dit verbaasde me op een gegeven moment wel toen ik besefte dat ik nu gewoon naar de inhoud van een kip stond te kijken terwijl ik bij mij biologieles toen der tijd achter de rug van een klasgenoot stond zodat ik af en toe even ongemerkt niet hoefde te kijken.
Echt al het vlees en vis lagen naar namelijk gewoon open en bloot op het kraampje. In de ochtend waarin het nog niet zo extreem warm is hing er af en toe al en extreem vieze muffe lucht, ik moet er niet aan denken hoe dat ‘s middags geweest moet zijn toen de zon vol op scheen.
Naast de gewone kippen en vissen hadden ze ook wat meer (voor ons) ongewonere dingen. Bijvoorbeeld een stuk krokodil of alligator staart met huid. Hele grote vissen (nog compleet 10kl.), (water)slakken, tapir poten, kippenvoetjes, en schildpadden met alles er op en eraan behalve het schild en ingewanden van beesten zoals een maagwand, hart en darmen. Dit gebruiken ze hier ook in hun recepten. En als top op het kroonwerk een klein Iquiteens lekkernijtje: Worm spiesjes. Op een bordje lagen spiesjes met gebakken wormen, dat was nog tot daar aan toe. Naast het bordje stond een schaaltje waarin de levende wormen in een beetje water krioelden met hun dikke lijven. Dit zijn namelijk geen hollandser regenwormen, maar van die grote dikke witte geribbelde wormen. Robert vond het lekkere beestjes en we mochten wel een spiesje proeven. Ik was heel nieuwsgierig maar gruwelde ook wel bij de gedachten zo’n flubberig beest op te eten. Maar ja, je bent op reis om nieuwe ervaringen op te doen en culturen te leren kennen. We konden het onszelf dus niet maken om dit aanbod te laten staan. Dus als echte een Timon en Pumba riepen wij Hakuna Matata en slurpten we hem naar binnen!
Nee, dat niet, zou wel grappig geweest zijn maar zo stoer waren we nou ook weer niet. Met het beestje in ons hand stonden we elkaar aan te kijken. Gingen we dit echt doen? Zeiden onze blikken. Maar de nieuwsgierigheid was sterk genoeg en voorzichtig namen we allebei een hapje en…
Het was best lekker!
De kop van het beest vond ik een minder succes het kraakte heel erg en er zat geen smaak aan, en voornamelijk het idee dat ik zijn hoofd kapot kraakte waar ik bij de levende nog z’n mini kaakachtige dingen had gezien vond ik niet fijn. Maar ik heb een worm gegeten!
Ook hebben we kennisgemaakt met lekkere tropische vruchten. Een hele grote tuinboon met witte vruchtjes erin. En een vrucht die ik dacht te herkennen maar niet kon plaatsen. Een soort combinatie van meloen en pompoen.
We zijn verder ook nog een paar keer richting Belén gelopen maar bleven vaak op een kleine afstand kijken omdat het daar te gevaarlijk is. Wel zijn we in een ander stuk van Belén geweest wat blijkbaar wat veiliger is. We zijn hier langs een meisje van Arco Iris gegaan, Soila. Zij is 14 jaar en woont dus in Belén. Ik begreep dat ze overdag bij haar tante was en ze daar op de kinderen paste. Haar eigen ouder(s) kwamen pas om 10 uur thuis van het werk.
Het idee dat in Arco iris ongeveer 30 kinderen wonen en dat dat zo’n klein aantal is van alle kinderen die daar in Belén rondlopen en waarschijnlijk ook niet naar school kunnen of de hele dag alleen thuis zitten, raakte ons best wel. Natuurlijk kun je niet iedereen helpen maar ik vraag me wel af wanneer de kinderen in aanmerking komen voor iets als Arco Iris.
Na Belén hebben we langs de weg een glaasje sinaasappelsap gedronken en vervolgens ergens anders nog een frisje als afsluiting.
Aan het einde van de middag kwam er een Canadees meisje langs op Arco Iris. Zij verblijft bij Jorge hij is een soort mededirectielid. Rosanne (ook 18) geeft in een cultureel centrum in Iquitos, Irapay, Engelse. Wij zijn uitgenodigd om ook een keer mee te gaan.
Ieder geval heb ik heel erg genoten van alle nieuwe inzichten die Robert ons van Iquitos heeft gegeven!
Liefs
Zo gruwelde ik de volgende ochtend van iets veel groter.
Ik werd die ochtend wakker van een paniekende Eva voor mijn deur. Er zat een reuze spin in haar kamer maar hij had zich verstopt! Arme Eva werd die ochtend wakker en een meter van haar bed vandaan zat een hele grote spin. Natuurlijk durfde ze haar bed niet uit. Maar op een gegeven moment liep hij naar de tafel. Ze had snel haar schoenen gepakt en is naar mij toe gekomen. Samen zijn we naar Werner gegaan, de klusjesman die hier altijd rondloopt. Met bezem gewapend is hij opzoek gegaan naar de spin in de hoek waar hij heen was gerend. Maar helaas hebben spinnen het fantastische talent om van het een op het andere moment te verdwijnen. Dus werd hij niet gevonden. Eva en ik zijn daarna nog even de kamer gaan doorzoeken, ook zonder resultaat.
De rust was enigszins weer terug gekeerd toen Eva haar kamer in liep en opeens de ingeving kreeg dat die ene hoek in haar kamer er anders uitzag. Er zat iets in…
En ja hoor dat zat meneer de spin opgepropt in het hoekje. Eva pakte de bezem, ik de Deet en de zaklamp. Vol goede moed en stoerheid (ik voelde me namelijk wel een beetje stoer en niet eens zo bang) gingen we aan de slag. Eva veegde hem uit de hoek. Even bleef hij roerloos liggen nog steeds in een propje, maar na nog een veeg begon hij zich uit te klappen. Een spin, groter dan het kelder/riool formaat Hollandse spin die bij ons rondsluipen maar wel haarloos, zat daar op de grond. Ter verdoving spoten we wat Deet op hem. De stoerheid was bij mij nu toch wel een beetje verdwenen bij het zien van het beest. En alle moed gleed ook compleet uit me toen de spin bij de volgende veeg het op een lopen zetten, in mijn richting. Deze spinnen hebben alleen, naast dat ze eng en groot zijn, ook de nare bijkomstigheid dat ze kunnen springen. Alleen door de Deet ging dat bij deze spin niet meer zo soepel. Want het beest kwam half springend en rennend als een soort debiel op me afgerend. Wat het extra angstaanjagend maakte.
Ik denk dat de mensen die mij goed kennen zich nu wel kunnen indenken wat er vervolgens gebeurde.
Terwijl de spin als een debiel op me afkwam huppelen (dat klinkt niet zo eng, maar het is de vergelijkbare combinatie van rennen en springen wat hij deed, en het was eng!) begon ik ook een soort van te springen en te gillen. Ik weet niet precies meer hoe het ging maar volgens mij ben ik over de spin heen gesprongen en naar buiten gerend. Toen ik veilig buiten stond met water ogen van schrik, besefte ik me dat de meeste mensen op dit terrein mij wel hebben horen gillen, de bouwvakkers ieder geval wel want die stonden me verbaasd en lachend aan te kijken. Mijn hart ging nog flink tekeer. Eva had de spin ondertussen naar buiten geveegd, veel bewoog hij niet meer. Waarschijnlijk heeft de combinatie Deet en onder een bezem zitten het werk wel gedaan. Ondertussen kwam Robert aanlopen. Ik kan hem niet verwijten dat hij moest lachen, het moet er ook wel heel komisch uit hebben gezien. Robert heeft het beest een stukje van ons vandaag geschopt en een einde aan zijn kriebelige bestaan gemaakt. Je hoorde hem kraken onder zijn schoen!
Vervolgens heeft hij onze kamer spinweb vrij gemaakt, want daar schijnen ze op af te komen, en een jongen die hier ook rondliep, Paulo, de opdracht gegeven om ook de overkapping schoon te bezemen. Ook wij waren heel slim geweest, we hadden die ochtend namelijk de spleten onder onze deur dicht geplakt met ducktape.
Opgelucht dat hij dood was, stonden we nog rustig stonden na te praten over het avontuur. En alsof 1 spin al niet genoeg was zagen wij hoe er een zelfde soort spin aan zijn draadje uit een boom kwam glijden. Meteen hebben we Paulo geroepen die de spin met de bezem had weggehaald en naar de andere kant van het veld bracht. Wij hadden hem liever dood gezien, maar ach dat doen wij met onze Hollandse huis-tuin-en-keuken-spinnen ook niet.
Toen ’s avonds de stroom weer was uitgevallen hebben we nog even sterren kunnen kijken je zag er opeens super veel, heel mooi. Normaal is het namelijk zo licht in en rond Arco Iris dat je bijna niks ziet. Even later kwam Robert ons ophalen om Iquitos en la noche (by night) te leren kennen. Een totaal andere sfeer, de vergane glorie en verlaten westernsfeertje waar ik het eerder overhad had compleet plaatsgemaakt voor gezelligheid. We zijn in een soort toeristenmarktje geweest met allemaal souvenirwinkeltjes met leuke hebbedingetjes. Ze hadden van alles, van opgezette vogelspinnen, slangenhuiden en sleutelhangers van piranhakoppen tot mooie schilderijen, tekeningen, kaarten en leuke armbandjes. Echt van alles! Ook hele mooie spullen, al moet je wel erg opletten met wat je koopt omdat in veel dingen ook dierenhuiden en zo zitten verwerkt.
Na gezellig nog wat gedronken te hebben op een van de terrasjes heeft Robert ons via verschillende straatjes van Iquitos naar huis gebracht. Het was leuk om te zien en om te sfeer te proeven van iedereen die nog buiten zat en met elkaar aan het kletsen was. Zoveel levendiger dan we de dag ervoor hadden gezien.
We zijn ook via de wijk waar Arco Iris in ligt terug gereden, dit was wel apart om te zien omdat Arco Iris dus in een best arme wijk ligt naar mijn idee. Met zandpaden, veel afval op de grond en kleine huisjes, al zijn het wel stenen huisjes.
’s Nachts hebben we onze eerste echte onweersbui gehad. Het kan hier inderdaad flink te keer gaan, natuurlijk klinkt het ook harder omdat alles hier open is maar soms voelde je bij een flinke donderslag de grond wel trillen.
De volgende morgen leerde we volgende kant van Iquitos kennen: Belén mercado. De markt waar de bewoners van Belén hun spullen verkopen. Het is een hele grote markt waar je zeker niet als onwetende toerist in moet gaan. Al is het al om niet te verdwalen, daarnaast is het ook geen hele veilige markt. Je kunt er makkelijk worden beroofd. Maar dit gebeurt voornamelijk in de namiddag. Ze hebben echt van alles op de markt. Verschillende geuren wisselen elkaar dan ook regelmatig af. Vooral in het vlees en vis deel.
We begonnen in een deel waar ze voornamelijk kruidige likeuren en stukken boomschors verkochten die o.a. gemaakt werden van bepaalde soorten boomschors. We hebben een beetje mogen proeven en het was best lekker! Al snel kwamen we in het vlees en vis deel. Hier heb ik me hele biologieles weer bijgespijkerd gekregen maar dan met echte beelden. Wat in Nederland achterin de slagerij gebeurd, lag hier gewoon op de houtenplanken van de kraampjes. En ik moet zeggen afgezien van de geur vond ik het niet echt vies of zo. Dit verbaasde me op een gegeven moment wel toen ik besefte dat ik nu gewoon naar de inhoud van een kip stond te kijken terwijl ik bij mij biologieles toen der tijd achter de rug van een klasgenoot stond zodat ik af en toe even ongemerkt niet hoefde te kijken.
Echt al het vlees en vis lagen naar namelijk gewoon open en bloot op het kraampje. In de ochtend waarin het nog niet zo extreem warm is hing er af en toe al en extreem vieze muffe lucht, ik moet er niet aan denken hoe dat ‘s middags geweest moet zijn toen de zon vol op scheen.
Naast de gewone kippen en vissen hadden ze ook wat meer (voor ons) ongewonere dingen. Bijvoorbeeld een stuk krokodil of alligator staart met huid. Hele grote vissen (nog compleet 10kl.), (water)slakken, tapir poten, kippenvoetjes, en schildpadden met alles er op en eraan behalve het schild en ingewanden van beesten zoals een maagwand, hart en darmen. Dit gebruiken ze hier ook in hun recepten. En als top op het kroonwerk een klein Iquiteens lekkernijtje: Worm spiesjes. Op een bordje lagen spiesjes met gebakken wormen, dat was nog tot daar aan toe. Naast het bordje stond een schaaltje waarin de levende wormen in een beetje water krioelden met hun dikke lijven. Dit zijn namelijk geen hollandser regenwormen, maar van die grote dikke witte geribbelde wormen. Robert vond het lekkere beestjes en we mochten wel een spiesje proeven. Ik was heel nieuwsgierig maar gruwelde ook wel bij de gedachten zo’n flubberig beest op te eten. Maar ja, je bent op reis om nieuwe ervaringen op te doen en culturen te leren kennen. We konden het onszelf dus niet maken om dit aanbod te laten staan. Dus als echte een Timon en Pumba riepen wij Hakuna Matata en slurpten we hem naar binnen!
Nee, dat niet, zou wel grappig geweest zijn maar zo stoer waren we nou ook weer niet. Met het beestje in ons hand stonden we elkaar aan te kijken. Gingen we dit echt doen? Zeiden onze blikken. Maar de nieuwsgierigheid was sterk genoeg en voorzichtig namen we allebei een hapje en…
Het was best lekker!
De kop van het beest vond ik een minder succes het kraakte heel erg en er zat geen smaak aan, en voornamelijk het idee dat ik zijn hoofd kapot kraakte waar ik bij de levende nog z’n mini kaakachtige dingen had gezien vond ik niet fijn. Maar ik heb een worm gegeten!
Ook hebben we kennisgemaakt met lekkere tropische vruchten. Een hele grote tuinboon met witte vruchtjes erin. En een vrucht die ik dacht te herkennen maar niet kon plaatsen. Een soort combinatie van meloen en pompoen.
We zijn verder ook nog een paar keer richting Belén gelopen maar bleven vaak op een kleine afstand kijken omdat het daar te gevaarlijk is. Wel zijn we in een ander stuk van Belén geweest wat blijkbaar wat veiliger is. We zijn hier langs een meisje van Arco Iris gegaan, Soila. Zij is 14 jaar en woont dus in Belén. Ik begreep dat ze overdag bij haar tante was en ze daar op de kinderen paste. Haar eigen ouder(s) kwamen pas om 10 uur thuis van het werk.
Het idee dat in Arco iris ongeveer 30 kinderen wonen en dat dat zo’n klein aantal is van alle kinderen die daar in Belén rondlopen en waarschijnlijk ook niet naar school kunnen of de hele dag alleen thuis zitten, raakte ons best wel. Natuurlijk kun je niet iedereen helpen maar ik vraag me wel af wanneer de kinderen in aanmerking komen voor iets als Arco Iris.
Na Belén hebben we langs de weg een glaasje sinaasappelsap gedronken en vervolgens ergens anders nog een frisje als afsluiting.
Aan het einde van de middag kwam er een Canadees meisje langs op Arco Iris. Zij verblijft bij Jorge hij is een soort mededirectielid. Rosanne (ook 18) geeft in een cultureel centrum in Iquitos, Irapay, Engelse. Wij zijn uitgenodigd om ook een keer mee te gaan.
Ieder geval heb ik heel erg genoten van alle nieuwe inzichten die Robert ons van Iquitos heeft gegeven!
Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
