There is always a new chapter at the end

Lieve Hollanders!

Ondertussen zijn we alweer een week uit Iquitos en zitten we in Puno. Ik vond dat ik jullie nog wel een afrondend Iquitos blogje verschuldigd was en laat ik dan meteen maar even vertellen over de afgelopen week niet?

De laatste weken in Arco Iris hebben we lekker ons ding gedaan zonder ook maar enige afscheidsgevoelens te hebben. Voor me gevoel bleef ik nog een maand. Het ingezamelde geld dat uiteindelijk een super mooi bedrag heeft opgeleverd hebben we uitgegeven aan nieuwe matrassen voor de kinderen. Zoals ik volgens mij al een keer had genoemd sliepen die op flinterdunne, ingezakte schuimmatrasjes. Dit waren goedkope matrassen geweest van niet zulke goede kwaliteit, en dus na 1 jaar al compleet af! We maakten ze dan ook super blij toen we uiteindelijk de goede matrassen in goede hoeveelheid hadden gevonden, dat was namelijk nog lastiger dan verwacht.
Toen we eindelijk wat hadden gevonden bleken ze op het laatste moment toch geen 25 te hebben. Vervolgens was het vervoer een probleem, want hoe vervoer je 25 matrassen? Een straatmotortaxi neemt er max 5.. Uiteindelijk hebben we de duurdere matrassen gekocht waar wel genoeg van was en de prijs met Arco Iris gedeeld.
Dus die middag werden er op 2 motortaxi's 25 matrassen geleverd. Het was een komisch gezicht en toch ook altijd wel wonderlijk hoe ze dat doen! Jullie hebben misschien de foto's wel op facebook gezien.
De kinderen waren zo blij en dankbaar. "Ik zou nu al willen slapen!" riepen sommigen de hele tijd.
Verder hebben we de bieb een beetje uitgebreid met boeken en de keuken met nieuwe keukenspullen waar Tia Marlene ook erg blij mee was. De koekenpan werd dan ook de volgende ochtend vol trots in gebruik genomen om onze eitjes in te bakken.

De laatste dag kreeg ik een dikke knuffel van alle kinderen uit me klasje. Ik ben echt wel trots op de vooruitgang die sommigen hebben geboekt! In de middag na de lunch was het afscheid, we kregen allemaal lieve mooie en bijzondere afscheidscadeautjes & lieve woorden van de kinderen en personeel. Ik was helemaal een beetje overdonderd, dus je moet nagaan dat toen we nog wat moesten zeggen er niet veel uitkwam. Opeens was mijn Spaans uit mijn hoofd gevloeid. Maar ik geloof dat ik wel heb kunnen overbrengen dat ik een super tijd heb gehad, veel heb geleerd en ik iedereen heel dankbaar ben, nog steeds.
Het afscheid de volgende ochtend was heel anders dan ik had verwacht. Ik had namelijk nog helemaal geen besef van afscheid, het voelde alsof ik even een weekendje weg ging. We werden vlug uitgezwaaid door de meeste kinderen want die moesten vervolgens gewoon ontbijten en naar school.

En toen waren we opeens in Cusco. Het voelde alsof we in een compleet ander land waren beland. Mijn gevoel was opzoek naar het juiste land, Zwitserland, Oostenrijk, de Franse Alpen misschien. Maar Peru? Nee, want na 4 maanden Loreto was dat Peru voor mij geworden: jungle, warmte en de mensen. Want de mensen in Cusco hebben weer hele andere gezichten.

Een nieuwe maand en een nieuw hoofdstuk was begonnen met een nieuwe levensstijl. Het leven uit een backpack, slapen op verschillende plekken en een vol programma. De eerste avond in Cusco genoten we volop. Vergeleken bij het robuuste Iquitos was het centrum van Cusco een super schattig stadje tussen de bergen. S avonds zag je alle lichtjes van de stad en de huisjes in de bergen. Het fijne is ook dat we Spaans spreken en dus met de mensen een praatje konden maken. We voelden ons eigenlijk geen echte toeristen meer.
Overigens had Alaska ook nog een goede optie kunnen zijn om me voor mijn gevoel in te wanen met het aantal kleren dat we aan hadden. 5 lagen om precies te zijn, terwijl ik niet geloof dat het minder dan 10 graden is geweest op dat moment. Maar moet je nagaan dat we 4 maanden in mas o menos 30 graden hebben geleefd.
Gelukkig konden onze paraglide-piloten dat ook wel begrijpen toen we de volgende dag dik ingepakt op de berg stonden. Paragliden is eigenlijk heel relaxed. Je hebt een rugzak/maxicosi/grote luier aan je hangen waar je in zit en daar zweef je dan terwijl je geniet van het uitzicht. Een kick geeft het niet echt, het is ook niet eng.
Het gave vond ik het gevoel dat je echt gedragen werd door de wind. Je voelde dat je werd meegetrokken door de wind en losgelaten waardoor je even gewichtlooswas totdat de volgende vlaag kwam. Helaas was dit ook wel een van de dingen die me op een gegeven moment misselijk maakte. Een beetje vergelijkbaar met het gevoel dat je veel te vaak achter elkaar in een achtbaan ben geweest. Dus hoewel het een mooie ervaring was is het toch niet helemaal voor mij gemaakt.

Een ander onderdeel rond Cusco dat niet mag missen is natuurlijk de heilige valei (valle sagrado). Die hebben we met een tourbus bezocht, en ondanks dat ik daar niet zo van ben met de overenthousiaste guides en de strikte tijden, was het een leuke dag. We kregen een demonstratie alpacawol kleuren, wat best interessant is aangezien ze dat met natuurlijke producten doen, planten enzo. Later hebben we nog lekker door de oude straatjes van een van de stadjes gestruind en genoten van de mooie mensen in klederdracht terwijl de rest op de markt ofzo rond liep.

Opweg terug naar Cusco begon het toch wel te dagen dat ook dit Peru is met de zelfde rust en simpelheid. En de hard werkende mensen die al het werk nog met de hand doen. Daarbij kwam ook het harde besef dat we Arco Iris echt achter gelaten hebben en waarschijnlijk niet meer terug komen..
At the end there will always be a new chapter but sometimes it's hard to let go the old one.

De Inka trail heeft ons ook een heel mooi stuk van Peru laten zien met geschiedenis. Ja we komen straks nog terug als Inka experts!
Want ook op de Inka trail zijn we langs ruïnes gekomen waar onze gids Raul dan over vertelde.
De Inka trail was de perfecte combinatie van verschrikkelijk en geweldig. Het was echt zwaar sommige momenten en ik heb mezelf vooral in het begin afgevraagd waarom ik dit nou eigenlijk deed. Ik heb me lopen frustreren over het feit dat me benen niet meer wilden terwijl Raul er dan relaxed erbij liep en de porters (de spullen dragers) op versleten sneakers en sandalen langs mij naar boven raceten. Maar dat was eenmaal boven of bij een mooi uitzichtpunt ook zo weer vergeten. Eenmaal de 1e ergste helft van de 2e dag overleefd (4 uur klimmen) heb ik vooral genoten. Het ergste was achter de rug en ik had het gehaald, moeilijker dan dat ging het niet worden.
En ook de knussigheid in de kou met ons kleine groepje had wel wat. De eettent was in 2 delen verdeeld. Het kookdeel en eet deel met een plasiczeil er tussen waar je zo af en toe een vlam achter vandaan zag komen. We hadden niet verwacht dat we zo goed zouden eten! De laatste avond hadden ze zelfs een lekkere taart gebakken, en nee de oven hadden ze niet meegenomen. Snachts sliepen we in kleine koepeltentjes die net te kort waren, dik ingepakt met sjaal en muts op in onze slaapzakken. En voor we naar bed gingen konden we genieten van de mooiste sterrenhemels.
Het eindpunt in Machu picchu is ook bijzonder als je dat zo vanaf de berg ziet liggen. Op dat moment nog bijna leeg. Een paar uur later is het grijs groene machu picchu gevuld met gekleurde toeristen. Toch moet ik zeggen dat ik sommige ruïnes van onderweg echt wel net zo mooi vond als Machu Picchu en die waren bijna zonder toeristen.
Maar goed dus een hele ervaring en best trots ben ik wel! Met trappen heb ik het alleen wel even gehad, iedergeval tot me spierpijn weg is.

Tot zover weer even een update.
Warmen jullie Nederland wel alvast even op voor we terug komen? Want die kou hier is maar niks! Haha.
Liefs uit Peru