De eerste week

Hola Amigos!
Vandaag zijn we er alweer een week! De tijd gaat snel! Aan de andere kant voelt het ook alsof we hier al 2 weken zitten. En vooral nu alles een patroon heeft gekregen heeft de tijd zijn vleugels ook gevonden.
Terwijl ik dit schrijf hoor ik trouwens weer dat geluid van een iets (wij denken een vogel). Het is een vrij irritant geluid en vooral omdat we niet weten van wat voor beest het komt. Het klinkt als een soort vuvuzela met hoge toon die staccato speelt. Om het maar even in muziek termen uit te drukken.
Ik zal is even verslagje geven van onze afgelopen week. Aangezien alles nieuw was wil ik veel te veel vertellen. Ik heb geprobeerd het kort te houden maar dat is niet gelukt. Sorry daarvoor!

De dag na aankomst hebben we vooral geluierd en kennis gemaakt met ons huisgenoot: Eli. Een Amerikaanse jongen uit een stad in de staat New York. Ik heb alleen geen idee hoe je het schrijft. Maar dat maakt verder ook niet zoveel uit. Hij zit ook bij ons in de klas.
Omdat we graag nog even wilde skypen hebben we verder die dag niets bijzonders gedaan. Liliana kon ons namelijk alleen ’s ochtends de weg naar school laten zien die dag omdat er ’s middags familie zou komen. Het was namelijk Driekoningen en dat zouden ze samen vieren. Wij hebben dus die dag een beetje genikst. Omdat het zondag was en onze eerste dag daar mochten we met hun mee lunchen. We kregen een typisch Peruaanse maaltijd. Vlees met een soort saus en rijst. Het leek een beetje op wat ik op mijn werk bij de Italiaan wel eens kreeg, maar dan beter! Het eten was super gezellig en Carlos heeft echt super veel verteld. Hoe goed ik ook me best deed, ik kon helaas de helft niet volgen maar dat maakte niet uit, hij was erg enthousiast. Het was wel fijn dat Melissa, de dochter, erbij was om af en toe iets te vertalen. Na de vrij stevige lunch voor ons doen (het was een gewone avond maaltijd) kregen we nog een stukje appeltaart toe. Later in de week kwamen we erachter dat dit erg gebruikelijk is als dessert.

Tot onze opluchting kunnen wij hier wie is de mol gewoon terug kijken! Ieder geval de komende weken hier in Lima, in Iquitos moeten we het nog allemaal maar zien met de internet verbinding! Maar het was wel even leuk!

Wat ik best grappig vond was dat je super snel zelf ook went aan de warmte in de zin van dat het er is. In Nederland is het vaak heel speciaal als het warm is. Je heb vaak meteen het gevoel van ik moet naar buiten in de zon zitten, naar het strand etc. Iedere zonnestraal die je kan hebben wil je pakken. Dat gevoel heb ik ieder geval. Maar aangezien het hier elke dag zo’n 24-26 graden is overdag is het veel minder boeiend, maar wel erg lekker!

Toen de familie kwam zijn wij maar naar boven gegaan. Enige tijd later toen we toch wel honger kregen en we niet wisten hoe laat we zouden eten gingen we naar beneden. We kregen een hotdog met saus uit een soort zak waarin ze bij ons pasta saus of soep verkopen. En warme chocolademelk met kruidnagel, echt een hele erge aanrader! Gewoon een kruidnagel erin gooien, super lekker! Een daarbij een hele zoete cake met van die gelatine fruitstukjes. Dat met de choco is een typisch Peruaanse traditie voor kerst volgens mij. En dan denk je kerst? Ja, want overal is nog kerstversiering, de kerstboom staat nog en de kerststal, kerstbekers en andere dingen. Best apart aangezien de meeste mensen in Nederland de kerstspullen vrij kort na oud&nieuw alweer hebben opgeruimd!

De grote kerstboom op de rotonde vlak bij ons met Kerstman hebben ze vandaag weggehaald. Het zag er best sneu uit, een onthoofde Kerstman die op een vrachtwagen lag. We wilden er een foto van maken maar we zaten in de bus en die reed alweer door.

Maandag was onze eerste schooldag. Het vroege opstaan ging al een stuk minder makkelijk dan de dag ervoor dus dat betekende dat mijn jetlag z’n beste tijd er al welweer op had zitten.
We moesten om 8 uur op school zijn om een test te maken die zou bepalen in welk level je zou beginnen.

Liliana bracht ons naar school. We moesten met de bus, wat op het begin vrij chaotisch lijkt. Maar ook dat went. Het is een grote lange straat die we moeten afrijden. De straat rijd vol met bussen dus lang wachten is er niet bij. De truc is alleen om de juiste bus te nemen en hoe dat werkte was nog een groot raadsel in het begin.
Bij de bushalte moet je een beetje zwaaien en dan komen de bussen naar je toe. In de deuropening staan dan een man die je kunt vergelijken met een conducteur, denk ik, omdat hij ook de kaartjes regelt. Die staat dus als een malloot elke keer iets te roepen, we konden niet verstaan wat.. (dat blijkt later dus de richting van de bus te zijn). Nadat Liliana een paar bussen voorbij liet gaan stapten we in. Het was alsnog super druk en we stonden hutjemutje op elkaar. Op zich niets nieuws, het deed me erg denken aan bus 12 in Utrecht. (Voor de mensen die dat niks zegt: de bus van centraal naar de uithof waar het bij de halte soms of regelmatig zwart ziet van de mensen.)
Ook de rijstijl deed me er een beetje aan denken, maar dit is nog wat erger. De bussen kunnen flink optrekken en ook heel hard afremmen waardoor je je altijd goed moet vasthouden. Vervolgens stoppen ze tot op een paar centimeter afstand van de auto ervoor. Dat is in het begin best even schrikken als ze met zo’n rot vaart erop af gaan!

Uiteindelijk kwamen we bij de school aan. Het zag er absoluut niet uit als een school. Het is eigenlijk gewoon een groot huis, of een villa of zo in een gewone wijk. Toen we de toets voor ons neus kregen had ik het gevoel dat ik een toets moest maken waarvoor ik niet had geleerd, net als bij het visum papiertje. In dit geval was het ook een toets maar dan niet voor het cijfer. Het werd ons dan ook goed duidelijk gemaakt dat het helemaal niet erg was als je het niet wist. Ik heb wel wat in gevuld hoor! Uiteindelijk hebben we het tot niveau 2 geschopt! En dat is prima!
Onze klas bestaat uit 7 mensen, voornamelijk Amerikanen ( die lopen daar veel) en een chinees die een tijd in Engeland heeft gewoond. Zij is ook het meisje waarmee we in de taxi toen hebben zitten bellen!
Je hebt 2 lessen. 1 gericht op grammatica en de andere meer op vocabulaire en praten, conservatión les. De eerste les was best moeilijk te volgen omdat er natuurlijk de hele tijd Spaans werd gepraat. De 2e les ging beter. De docent gaf leuk les en maakte gebruik van tekeningetjes en Engels om woorden uit te leggen. Dat gaat misschien ook beter bij een vocabulaire les. Maargoed. Om 1 uur waren we klaar en was er een welkomstpraatje en een lunch. Ze hadden een soort appelflapvormige dingen van deeg gevuld met iets wat naar mijn mening leek op de vulling van een broodje bapao kip. Maar daar was Eva het niet mee eens. Ook hadden ze een soort spinazie quiche maar die vond ik niet erg geslaagd. De spinazie smaakte een beetje muf, ik dacht zelfs dat ik champignons proefde.. Maargoed na de lunch kwam de drempel. We moesten weer naar huis met de bus.. Alleen.. En eigenlijk snapte we het hele bus systeem nog niet echt en wisten we ook niet waar we eruit moesten. Uiteindelijk heeft iemand van de school ons naar de halte gebracht en een bus geregeld. Van Liliana hadden we een papiertje met het adres gekregen en die hebben we toen aan de buschauffeur laten zien.
De bus kost trouwens maar 1 sol! Dat is 0.30 cent! Kun je het je voorstellen in Nederland?
Toen we thuis waren kregen we de poort niet open. Wat bleek dit slot was nogal tegenovergesteld wat de normale sloten. Deze draai je naar links open in plaats van naar rechts.

We hadden al snel onze huiswerk plek gevonden. Op het “dakterras” in het zonnetje. Rond half 9 gingen we eten. Weer een typisch Peruaanse maaltijd met kip. En als toetje een stukje chocolade cake. Nee verder afvallen gaat hem hier niet echt worden… Dat komt wel weer als ik in Nederland ben!

De 2e dagen moesten we zelf met de bus. En dat ging eigenlijk best goed. Het pas ons de dag ervoor opgevallen dat we sowieso de bus waar iets met Anita en Molinas op stond konden nemen. Zo ondertussen is het bussen weer iets heel normaals geworden en gaan de lessen elke dag iets beter. Ook het praten met de familie hier.
Na de lessen zijn we met Yangci, het Chinese meisje, gaan lunchen. Zij wist wel een plek met veel eettentjes. We zijn bij de eerste gaan zitten, het zag er gezellig uit en het was druk. Dus dat betekend dat het eten in ieder geval goed is. Dat heb ik in Blanes wel geleerd.
Hoe het precies daar werkte begrepen we niet.. maar we kregen het menu dat voor het raampje hing ( waar je dus van buiten kan zien wat je kunt eten) en we konden het al amper lezen. Uiteindelijk werd het weg gehaald en we mochten kiezen uit vlees en nog 1 of 2 dingen.. ik denk vlees en vegetarisch want meer heb ik niet echt geserveerd zien worden. Wij kozen voor vlees omdat dat het meest safe was (rauwe groenten word namelijk afgeraden omdat dat met het water is gewassen dat niet "schoon" is, voor onze magen.) En we wisten niet wat we zouden krijgen. Eerst kregen we een beker kippensoep met vermicelli. Toen we die bijna op hadden kwam het volgende bordje met volgens mij aardappel en een saus eroverheen. Het smaakte naar satésaus maar was geel en pittiger, wel erg lekker!
De volgende gang was het hoofdgerecht. Dit was het zelfde als dat we de eerste dag als lunch bij ons gastgezin hadden gegeten. Bij het eten kregen we een soort van rode wijn zonder alcohol, zoeter en dikker. Ik wist niet zo goed wat ik ervan moest denken. Het was niet vies maar ik kon het ook niet echt lekker door drinken. Ik denk dat als ik het had opgedronken dat ik er dan wel misselijk van zou worden. Nee het was niet echt mijn ding.
Uiteindelijk kregen we nog een toetje.. en dat was 3 keer raden (ja voor jullie is dat nog moeilijk dus eigenlijk een beetje flauw dus ik zal het antwoord ook maar gewoon geven) Cake.
Wel lekker maar die van mij was erg apart. Ik had namelijk een stukje cake met een soort slagroom en caramel ertussen en volgens mij ook iets jam-achtigs erop, een aparte combinatie.
Voor dit viergangen menu hebben we uiteindelijk 15 sol p.p betaald, dat is 5 euro p.p!!

Yangci moest alleen snel weg dus liepen we alleen terug naar de bus. Alleen waren we er onbewust wel vanuit gegaan dat Yangci, die de weg wist, ook wel mee terug zou lopen een stukje. Dus hadden we op de heen weg totaal niet opgelet.. en mijn richting gevoel is nou ook niet zo super.. Dus uiteindelijk waren we verdwaald.
Gelukkig hadden we van de school een kaartje van Miraflores gekregen waar de school op stond aangegeven. Na een tijdje dwalen besloten we maar naar de school terug te lopen omdat we eigenlijk niet wisten hoe de weg heet waar onze bus stopt. In het begin hadden we namelijk iets als Larco opgevangen maar dit bleek die straat helemaal niet te zijn. Met een enorme omweg zijn we toen terug naar de school gelopen. Ik was mijn richting gevoel compleet kwijt. Dit was voor mij niet echt iets nieuws want dat ben ik vaak al als ik in de westerstraat een winkel uit loop. Maar zelfs Eva wist het even niet meer. Uiteindelijk hebben we de school gevonden en zijn we vanaf daar weer naar de bus gelopen. En zo zoef zoef naar huis gereden. We vonden het toch wel goed van onszelf dat het was gelukt!

Woensdag zijn we met een groepje andere mensen gaan lunchen van school. Corey, Nicholas en Eli (alle 3 uit onze klas en Amerikaans) en Julia, een heel aardig meisje uit Brazillië. Ze komt waarschijnlijk in juli in Nederland studeren voor een jaar. Dus we gaan bijna samen terug naar Nederland. We hebben lekker pizza gegeten en Eva en ik hebben het (hier beroemde) Peruaanse Pisco Sour gedronken. Een sterk alcoholisch drankje wat smaakt naar limoen en met een soort eiwitschuim achtig laagje erop. Er zat iedergeval iets als eiwit in. Erg lekker!

Omdat ik nogal zat was van mijn dooie haar, en vooral de punten, bedacht Eva om het gewoon af te knippen. Aangezien ze zelf ook wel eens haar puntjes bij knipte vertrouwde ik het haar wel toe.
Het lijkt nu alsof ik naar een climax aan het toewerken ben waarin Eva compleet mijn haar heeft scheef geknipt, maar dat is niet zo.
Het knippen ging best wel goed, het leek ons het beste om er eerst maar is 1 dode centimeter af te halen in plaats van meteen 5. En het resultaat is wel iets beter dan dat het was, al is het nog steeds wat dood, maar het heeft geholpen!
Tijdens het avond het eten met Liliana hadden we ons eerste echte simpele en vrij oppervlakkige gesprek. Maar het was een gesprek! En dat vonden we toch wel erg goed van onszelf!

Gister zijn we dan eindelijk naar het strand geweest met Nicholas, Julia en Carmen (uit Zwitserland, Bazel). Maar daarvoor hadden we geluncht bij de Wong. Een super grote supermarkt waar je op de bovenste verdieping een soort van lopend buffet hebt. Eigenlijk kun je dus gewoon eten kopen in de supermarkt en dat vervolgens meteen daar op eten. Best grappig maar wel duur, dus niet voor herhaling vatbaar.

Het zonnetje begon lekker te schijnen toen we bij het strand aankwamen. Het was voornamelijk een surfstrand. Dus het bestond uit stenen. Ik heb zelf niet gezwommen maar Eva en de andere zeiden dat het geen pretje was voor je voeten en benen. De golven zijn namelijk best wel hoog en hard en gooien dan ook regelmatig wat stenen op die dan tegen je benen aan komen. Dus als we volgende week weer naar dit strand gaan moeten we eerst waterschoenen kopen!

Gister hebben we ook een lekker luierdagje gehad. We zijn na school eens lekker met z'n tweeën normaal gaan lunchen. Gewoon lekker gekletst met een lekker broodje erbij. Toen we hadden betaald hadden we 10 sol teveel terug gekregen. Dus zo eerlijk dat wij zijn geven wij dat netjes terug, in ruil voor een ijsje. We hebben daar dus een ijsje bij dat restaurantje van gekocht. Ik had vanilla mora, dat is een soort vanille met framboos of iets in die richting. Erg lekker!

Tijdens het avondeten maakte ik een hele stomme fout. Ik vroeg me af of Liliana haar haren had geverfd. Dus na een lange tijd twijfelen en nadenken ging ik het toch maar vragen: tu piensa tu cebollas? Ik dacht dat ik het werkwoord pintar gebruikte, wat verven betekend. Maar het klonk als het werkwoord pensar wat denken betekend. Ik vroeg dus of ze aan uien dacht. Ze keek me erg raar aan en vervolgens begon Eli te lachen en vertelde wat ik net had gezegd. Haren waren namelijk cabellos. Ja dat was een beetje gênant!