Het avontuur begint...

Zaterdag 5 januari de dag waar ik zo ongeveer 5 of 6 jaar naar heb uit gekeken. Heel bizar toen hij opeens voor de deur stond. Pas na mijn afscheidsfeestje begon het een beetje te dagen.. Maar nog niet helemaal.. Naar mijn idee ben ik in 3 weken weer terug! Even op vakantie.. Met onze uitzwaai crew gingen we opweg naar schiphol met dr zenuwen kriebelend in me buik! Op schiphol kwamen er nog wat familieleden van Eva bij. Samen zijn we nog even op het panorama terras wat gaan drinken. Waarschijnlijk door de zenuwen was ik een beetje hyper en kwam het kind in mij naar boven toen ik de voetjes richting het panorama terras zag!
( Maar goed laat ik dit niet allemaal teveel rekken want anders word het zo'n lang verhaal! Dan ontmoedig ik jullie meteen al.. Haha Goed bzzzt even doorspoelen naar het afscheid.. )

Ook dat was heel raar een combinatie van geen besef van de lange duur + het 'ik ben er klaar voor' gevoel. Dus nee de tranen hebben op dat moment bij mij niet rijkelijk gevloeid.. Tot dat we in de rij stonden bij de douane en het uitzwaai comite toch echt weg moest van de schiphol mensen.. Maar eenmaal door de douane heen was het allemaal weer goed. Let the adventure begin!! Want nu stonden we er dus alleenvoor, niet dat het de eerste keer alleen vliegen is maar aangezien het van mij geen dagelijkse bezigheid is moet ik altijd even nadenken.. Al gaat het uiteindelijk allemaal vanzelf!
De klm lounge hadden we snel gevonden! Jammer dat het zovol was maar ach we zaten prima. Daar nog even de laatste keer van de wifi genoten voordat we de vlucht van 12 uur en 1 kwartier tegemoet gingen! En natuurlijk het kadotje van onze vriendin Anna geopend waar we ons heel erg over hebben zitten verbazen! Achter ons rug om foto's gemaakt van onze me ouders, broer, lisa, floppy, vriendinnen, Eva's moeder zus en hond! En dat zonder ook maar een vermoeden van onze kant! (jep super gedaan an!).
Maar goed toen Hoppekee naar het vliegtuig! Eerst dachten we de champagne gemist te hebben maar niets was minder waar, dus wij hebben even goed geproost op onze reis! De stemming zat er goed in! (De hele reis overigens!) toen we in de lucht waren hebben we is even de luxe stoelen uitgezocht en natuurlijk films gekeken en meteen maar mijn horloge op peruaanse tijd gezet. In het begin van de reis kregen we al het visum formulierding, iets waar ik altijd een hekel aan heb maar normaal heb je ouders bij je die altijd wel weten hoe het moet. Na 3 films en een warme 3 gangen maaltijd ( die overigens erg lekker was! Behalve de zalm van het voor gerecht maar die vond eva erg lekker en zo genoot ik op mijn beurt van haar bietjes bij het hoofd. Zo zaten wij lekker aan een gedekte tafel( met tafelkleedje!) te eten ) maar goed daarna dus zat het me toch wel dwars dat daar nog steeds een leeg papierje lag..
Dus waagde Eva en ik ons eraan. We kwamen niet erg ver. Maar daarvoor heb je de stewardes! Alleen liep die niet in onze buurt.. Op de afstandbediening stond er wel een knopje om te roepen. Moesten we de wel of niet indrukken? Was het wel een knopje voor 'even een vraag' of voor een noodgeval.. Naar Eva drie keer te hebben gevraagd of het daar echt voor was besloten we het maar te doen. Ik als de stoere held van ons twee drukte op het knopje afwachtend wat er zou gebeuren! En welja het werkte. Na een vraag te hebben beantwoord en een van de briefjes in het engels gegeven te hebben ipv spaans dacht de stewardes klaar te zijn en liep weer weg. Uhm ja daar zaten we dan weer. uiteindelijk hebben we het tot halfverwege de blaadjes gepresteerd! Toch maar weer bellen.. Dit keer kwam er geen reactie.. Had ik wel goed gedrukt? Okee goed nog 5min wachten maar er gebeurde niks. Na nog een keer bellen gebeurde er weer niks. We voelde ons een beeetje ongemakkelijk, waarschijnlijk hadden ze het druk en kwamen wij weer storen.. Toen eva nog een poging had gedaan kwam ze uiteindelijk en jeej we hebben de briefjes (hopelijk) goed en wel ingevuld! Ondertussen is er al land in zicht onze dag is nog in volle gang tenmiste onder ons..
Terwijl jullie al bijna naar bed gaan ( alhoewel dat verschilt per persoon). Een raar idee! Maar ik denk er liever niet teveel overna omdat ik dan iedereen teveel ga missen.. En daarbij probeer ik te doen alsof ik gek ben en is het toch echt pas kwart over 4 smiddags geen kwart over 10! Maar ik ga nog even een filmpje kijken!

Later

Veilig en wel geland kwamen we door de oh zo vrolijke douane heen.. En toen we eindelijk de koffers hadden opzoek naar de taxi chauffeur. Dit niet zo grote Peruaanse mannetje stond ons vrolijk op te wachten en was erg enthousiast! We werden hartelijk ontvangen met 2 zoenen op onze wang! Na een korte dip had ik er al weer meteen zin in! Buiten was het lekker warm en rook ik meteen die zoetige vage geur van een tropisch land! Lekkerrr
De taxi rit was een heel avontuur! Onze chauffeur werd namelijk gebeld door een meisje die opgehaald moest worden van het vliegveld.. Helaas sprak ze taxichauffeur amper engels toen ook zijn andere telefoon overging en meneer voor het stoplicht stond met 2 telefoons aan zijn oor, besloot hij de telefoon maar aan ons te geven. Een super komische en rare situatie! Maar na veel gebel heeft het meisje haar taxi gekregen en kwamen wij eindelijk aan bij het huis. Ook daar werden we heel enthousiast ontvangen door moeder en dochter. Melissa, de dochter, spreekt goed engels haar moeder, Liliana, niet. Verder hebben we Carlos, de vader ontmoet en de vriend van Melissa. Ze heeft ook een kindje van een 6 maanden oud! Na onze zware koffers door de te smalle wenteltrap geworsteld te hebben kregen we nog een rondleiding door het huis. Het is een vrij groot huis met 3 verdiepingen, wij slapen boven en lopen via een soort dakterras naar onze kamers. Er is een tuin waar je kunt zitten en de woonkamer is een grappige combi van een beetje modern en erg kitcherig! en de kerstboom met pakjes eronder staat nog hevig in de woonkamer te knipperen.
Ik moet zeggen dat we het er nog redelijk vanaf brachten met het Spaans ookal was het afentoe nogal ongemakkelijk en kwam er niet veel meer dan Si uit mijn mond..
Daarna zij we maar lekker gaan douchen, die is overigens prima!

Het valt me nog mee hoe moe ik ben! Maar ik ga zo maar wel eens slapen want ook hier is het alweer 23.00!
Een belangrijke huisregel hebben we wel geleerd: je kunt beter niet vlak na elkaar naar de wc gaan.. Zeker niet met een grote boodschap....
Jup vandaag was al een avontuur en dat is nog maar het begin! Ben benieuwd naar morgen dan zien we alles bij daglicht en gaan we met Liliana een beetje de buurt verkennen enzo!