Beter een gekleurde regenboog dan een grijze

De twee weken vacaciones útiles zijn al bijna voorbij. Twee weken waarin we de kinderen hebben ontmoet en leren kennen. Dus zal ik jullie eens even een update geven van de afgelopen weken.

Naast dat er in de week voor de kinderen kwamen, in Arco Iris is ingebroken , en de inbreker is toegetakeld heb ik ook in me eigen kamer ingebroken. Tot onze verbazing kwamen we er achter hoe makkelijk dat dus was. Ik was namelijk voor de 2e keer die dag mijn sleutel in me kamer vergeten (3e keer totaal). Eerder die dag kon ik gelukkig de reserve sleutel bij Patty halen. Maar vervolgens gebeurde het ´s avonds weer toen Patty naar huis was. En ik wilde Patty dus echt niet gaan bellen om terug te komen voor die sleutel. Dat zou té genant zijn! Dus hebben we Werner geroepen in de hoop dat hij een sleutel van het kantoor had. Die had hij niet, maar wel een ander idee. Gewoon de hor uit het raam halen en aangezien er behalve een hor alleen wat tralies voorzitten kon ik zo de sleutels van mijn tafel pakken. Zijn zoontje , Werner, die ik voor het gemak altijd Wernercito noem (Wernertje) mocht zijn papa meehelpen en voelde zich een ware superheld toen hij de bezem ging halen en riep uit volle borst: Power Rangers!!

Op valentijnsdag zijn we naar Poppy´s house gegaan. Dit is een tehuis voor misbruikte meisjes en tienermoeders. Hier werkten 3 Amerikaanse vrijwilligers. Het was heel gezellig maar ook wel heftig met de verhalen die we hoorden over sommige kinderen. Over een moeder die vetrokken is met een van de 5 kinderen en vader niet voor de kinderen kon zorgen vanwege het werk. Dus is hij bij zijn vader (opa) gaan wonen. Helaas had Opa eerder problemen gehad met het misbruiken van kinderen. Gelukkig hebben de buren Poppy´s house gewaarschuwd en konden de twee meisjes daar heen. Er is alleen nog 1 meisje van 3 die te jong is voor Poppy´s house omdat ze geen Nanny hebben die voor de 3 jarige kan zorgen. Ze werken daar namelijk al met heel weinig mensen. En het andere kindje is een jongen die niet bij Poppy´s house worden toegelaten. Dus willen ze proberen deze twee kinderen in Arco Iris te krijgen.
Een ander meisje die haar moeder kort geleden was verloren en een vader van 84 had die niet voor haar kon zorgen. Hij had haar naar Poppy´s house gebracht omdat ze op de straat leefde, dit tegen haar zin in. Ze heeft dan ook erg moeten wennen maar het ging al beter.

Zoals ik al zei was het wel een gezellige middag, vanwege de valentijnsdag gingen ze koekjes bakken en daarbij hebben we geholpen. De kinderen mochten de fluorroze koekjes verzieren met m&m´s voor ze de oven in gingen.

En op vrijdag was het dan zover de kinderen kwamen! Terwijl wij aan het helpen waren in de keuken liep het lege Arco Iris terrein vol met kinderen. Een stuk gezelliger! Eva maakte tijdens het koken dan ook de toepasselijke opmerking: Zo hé! Het lijkt wel alsof er voor een weeshuis word gekookt! Eeuh ja.. dat klopt!
Na de lunch zijn we de kinderen gaan helpen met het onkruid wieden om ze beter te leren kennen.

Het programma ziet er ongeveer als volgt uit: 's ochtends hebben de kinderen 2 uurtjes voorbereiding voor school. Dit wisselt om de dag met taal en rekenen. Vervolgens hebben de jongste kinderen knutseltijd of engelse les van ons. Ook dit wisselt om de dag. Dan na de lunch om 3 uur is er theater en dans met beide groepen of engels met de grote kinderen en spelletjes met de kleintjes. Vervolgens tussen 5 en 6 is het altijd speeluur en word er vaak gevolleybald. Pas maar op straks kom ik terug als prof volleyballer!

In het weekend gaan de kinderen zaterdag na de lunch naar huis en komen zondag eind van de middag weer terug.
De kinderen zijn in groepen van ongeveer 10 verdeeld over 3 modulos. Elke modulo heeft een Nana of te wel tia. Tia Rosa, Tia Teresa en Nieves. Nieves is een meisje van Arco Iris van 15 jaar zij ¨hoort¨hier dus eigenlijk niet meer. Arco Iris is namelijk tot 15 jaar. Maar waarschijnlijk hadden ze een Nana te weinig en die taak vervult zij.

Het is leuk om te zien dat je elkaar steeds beter leert kennen. Bij sommige is het duidelijk merkbaar dat ze een verhaal hebben, bij andere minder. We hebben een paar verhalen gehoord van Patty die best heftig zijn. Bij een van de meisjes is de moeder bijvoorbeeld op 13 jarige leeftijd verkracht en vervolgens zwanger van dat meisje. Na de geboorte heeft de moeder geen aandacht aan het meisje besteed. Ze is nu 18 en heeft nog 2 of 3 andere kinderen van een andere man waar ze gelukkig mee is, maar van Ruth moet ze niks hebben. Zij is verzorgd door haar oma.

Er waren ook 4 kinderen die door hun moeder zijn meegenomen naar een dorpje hier vrij ver vandaan toen de vader weg was. Hij trof dus een leeg huis aan. De kinderen hebben alleen een ID kaart en papieren nodig om naar school te kunnen, die bij Patty op Arco Iris lagen. De kinderen konden daar dus niks. Daarnaast was het geen hele veilige omgeving voor het oudste meisje van elf die, als ze daar zou blijven, binnen de korste keren verkracht zou zijn of zwanger. Gelukkig heeft de vader ze gevonden en zijn de kinderen op het moment weer veilig bij Arco Iris.

De eerste zondag dat ze hier waren gingen we mee ter begeleiding naar een feestje waar verschillende organisaties voor kinderen, waaronder Arco Iris, voor uitgenodigd waren. Het was iets van de president van Loreto die volgens mij het kinderen van de straat houden enzo heel belangrijk vind en daar veel voor heeft gedaan. We werden opgehaald met een bus die maar net kon keren in de smalle straatjes hier. Toen we aankwamen schalde de Gagnamstyle muziek uit de speakers en toen we het podium in beeld kregen stond daar een jongetje van een jaar of 11 het dansje erbij te doen. Al snel bleek het een soort wedstrijdje want vervolgens kwam er een ander jongentje dat ging dansen. Ik heb echt gelachen omdat het er gewoon heel komisch en schattig uitzag al die kleine jongentjes die dat dansje doen, en nog goed ook. Maar het werd erger, want vervolgens waren de meisjes aan de beurt. En die konden dansen! Alleen is dat wel op een manier die wij Nederlanders niet verwachten van meisjes tot ongeveer de leeftijd 5 tot 12. Dat ging namelijk met bootyshaken en al, als het maar sexy was. Dus wij hebben onze ogen uit gekeken. Uiteindelijk kwamen er 2 wat oudere meiden op het podium die dan een dansje voordeden en dan konden de kinderen meedansen. Het ging er bij mij niet echt in dat mensen het normaal vonden hoe die voor de kleine kindjes dansten en zij mee dansten. Dat zou in Nederland echt niet kunnen zelfs als je wat ouder ben word je vaak raar aangekeken, maar hier is het dus normaal zo danst iedereen.

Wat nou precies de bedoeling ervan was was niet heel duidelijk. We stonden in de zon toe te kijken naar alle dansende kinderen en even later kwam de presidente een toespraak houden. Ik had een feest voor kinderen (zo werd het ons omschreven) toch wat anders voorgesteld haha. Het was wel leuk om lekker gek te doen met de kindjes, voelde me echt zo´n juffie met een schoolklas.Toen we onszelf terug de bus in propten die we deelden met een andere organisatie vroeg de reisleidster of iedereen compleet was. Arco Iris was compleet maar we reden nog geen twee meter toen het bleek dat oma miste, vervolgd door een: aah jongens kom op!! Van de reisleidster. Het was een super komische situatie. Uiteindelijk zijn me met oma en al weer terug gereden. Wat is Nederland in die zin nog gestructureerd.

De eerste echte dag van de vacaciones útiles was vrij chaotisch en ging bij ons ook niet erg soepel. We moesten die maandag beginnen met de theaterles en de kinderen hadden in alles behalve dát zin volgens mij. Met tot gevolg dat ze absoluut niet luisterden en ze de spellen te moeilijk of te eng vonden. De moed zakte een beetje in onze schoenen maar, hé erger kon het niet. En dat heeft mij wel geholpen met de volgende lessen. Daarbij weten we nu ongeveer wat de kinderen aanspreekt.

Rosanna (die vanaf zondag ook een weekje in Arco Iris verbleef) wilde graag met de kinderen naar het zwembad en dat gingen we dus woensdag doen. Een leuke ervaring, met alle 25 kinderen in verschillende motortaxi´s gepropt op naar het zwembad. Het was heel leuk en lekker even gezwommen en gespeeld met de kinderen. Tot onze verassing kwamen er tegen het einde een stel gringo´s aanlopen (blanke mensen).
Wat bleek een van deze was een jongen uit Medemblik en twee meiden die ook met Dare2Go opreis waren en dezelfde coach hadden. Super toevallig! De jongen, Stefan, werd door onze Arco Iris meiden meteen bekogeld met de Engelse zinnetjes die ze hadden geleerd: what is your name? How are you? How old are you? En uiteindelijk ook na het eerst aan ons gevraagd te hebben hoe en wat: Do you like Rosanne?
Je begrijpt het al, Rosanne werd gekoppeld! Er waren ook twee Zuid-Amerikaanse jongens mee waar ze mij aan wilde koppelen. Ze vinden namelijk dat ik ook maar een vriend moet. Maar aangezien ik de Peruaanse jongens nog niet echt zie zitten is het ze nog niet gelukt. En die waren ook veel minder interessant voor de meiden aangezien ze Spaans spraken en geen Engels.

Vrijdags verliet Rosanne Arco Iris en ging voor haar laatste dingen weer bij Jorge wonen. Voor sommige kinderen viel dit best zwaar. Reyna bijvoorbeeld is nog best wat dagen erna heel somber geweest. Wij zagen Rosanne zondag voor het laatst toen zijn we met haar en Jorge mee gegaan naar Nauta. We reden eerst met een busje heen waarbij we langs een vrij vers gebeurd ongeluk reden. Het kinderlijkje lag onder een kleed en nog op geen meter afstand stond een grote menigte toe te kijken. Geen fijn gezicht, en helemaal gaf het een raar gevoel toen Jorge zijn: dit gebeurd bijna elke dag.

Vanaf de stad Nauta zijn we met een bootje naar een punt gevaren waar de Amazone kruist met een andere rivier en je hier heel mooi het kleurverschil zou moeten kunnen zien. Dit is een van de 7 wereldwonderen. In een minidorpje, Gau, vlakbij kon je het wonder bekijken vanaf een uitkijktoren die eigenlijk net te ver weg stond. Dus hebben we het wonder niet echt kunnen zien. Maar dat maakt niet uit, de boottocht op de terugweg was heerlijk! Lekker in het zonnetje, helaas was ik even vergeten hoe vel de zon op het water is en kwam ik als een kreeftje weer terug. Voor de kinderen erg vermakelijk en interessant we hebben ze weer een lag op hun gezicht getoverd met ons zonnige kleurtje.

Zaterdag hadden we de kinderen beloofd om pannenkoeken te gaan bakken. Eerder die week hadden we inkopen gedaan met Patty en om een uur of 9 gingen we dan ook aan de slag! We zijn tot de lunch om 1 uur aan een stuk door aan het bakken geweest en vervolgens na de lunch hebben we de rest afgemaakt voor het avond eten. Iedereen vond de pankoekoes (ze kunnen het niet uitspreken) heerlijk en ook wij hebben er volop van genoten! Een lekkere pannenkoek met jam of Manjar (een soort caramelpasta) mmm genieten! We hebben totaal 67 pannenkoeken gebakken! En ´s avonds hebben we het restje lekker opgegeten met het overige personeel en Soila en Rey, twee kinderen die niet naar huis gingen. Er hing een super gezellige en knusse sfeer aan tafel.

Na het bakken zijn we nog even lekker naar het centrum gegaan en had ik eindelijk een yoghurtje gekocht waar ik al ruim een week naar verlangde.. Soms heb je van die momentjes. Later hebben we nog een lekker ijsje gehaald die we op de boulevard op aten. We zaten net toen er een jongen aan kwam lopen met geknoopte armbandjes. Onze hoofden begonnen al nee te schudden tot hij plotseling zei dat het een kadotje was. Hij wilde ons graag een armbandje kado geven. Wij lichtelijk verbaasd maar ook wel argwandend aangezien er vaak wat achter zit, vonden we het ook wel grappig en zoals dat dan gaat raakten we in gesprek. Uiteindelijk wilde hij dus graag dat we mee gingen naar een feestje die avond in een café om de hoek waar hij moest spelen. Maar dat leek ons geen goed plan aangezien we de volgende ochtend om 7 uur in Belen moesten zijn. Tot mijn verbazing vond hij het prima (de meeste zeuren door) en kletsten we vrolijk verder. Eva heeft nog speeksel met hem uitgewisseld. Huh wat?! Ja, dat was onze goeie grap. Hij nam plotseling een hap van Eva´s ijsje. Het was verder een heel komisch gesprek. En aangezien hij onze namen niet kon uitspreken noemde hij Eva Manjar (de smaak van dr ijsje) en ik werd Lucuma (een vrucht). Hij scheen nogal veel te reizen en niet echt een vaste woonplaats te hebben maar wel dus overal vrienden. Hij was straatartiest en muziekant. Dat hij overal vrienden had was iedergeval in Iquitos wel waar want regelmatig zwaaide hij naar bekende. Uiteindelijk was het voor ons tijd om te gaan en hebben we afscheid genomen. Weer een armbandje rijker! Ik verzamel armbandjes, die kinderen vinden het namelijk leuk om die te knopen en soms krijg je er een kado en zo heeft elk armbandje wel iets van een herinnering.

Ik heb het dus heel erg naar me zin met de kinderen ze zijn super lief en knuffelig en het is leuk om ze steeds beter te leren kennen! En ik heb met een van de kinderen, Oscar een prestatie bereikt waar ik trots op ben!
Dit jongetje heeft heel erg veel moeite met rekenen, vooral met minsommen. Ik herken mezelf van vroeger best wel in hem. En vandaag heeft hij tijdens het rekenen eindelijk mijn methode begrepen die ik hem heb geprobeerd te leren, super leuk!! We hebben voor de kleintjes ook al een toneelstuk uitgezocht we gaan roodkapje in de jungle doen! De eerste repetitie was weer een grote chaos dus wie weet moeten we het volgende keer iets anders aanpakken. Er zijn namelijk 2 manieren om de kinderen echt rustig te krijgen: 1. Tia Patty, 2. Snoepjes verdienen. Daarbij is het lastig dat veel kinderen nog niet of amper kunnen lezen. Hoe deden mijn theaterdocenten dat toch? Met de oudere groep word het waarschijnlijk een spannend toneelstuk over een jongen die verliefd word op een rondspokende verongelukte vrouw. Daarnaast willen we iedergeval met de oudste groep ook het liedje Hakuna Matata in Spaans en Engels zingen, want die vinden ze heel erg leuk. En uiteindelijk gaan we deze presenteren als Aad & Ria, de opzetters van Arco Iris komen.

Met de komst van de kinderen is het eten op Arco Iris ook gezonder geworden, meer groente en minder rijst wat ik geen probleem vind! We hebben al veel dingen geproefd en het bijna allemaal lekker! Al word ik toch niet zo warm van een stuk vis (die niet lekker was) met droge gekookte banaan als ontbijt, kippenvoetjes in de soep (wat net lijkt op een heksenbrouwsel in de pan en de flubberige gelatine die zelfs nog beweegt als de tafel niet beweegt (al was deze nog best te doen, we hebben ergere gehad in Lima).

Vandaag hadden we een feestje op Arco Iris. Kerken en scholen uit Amerika hadden een schoenendozenactie gehouden. Het is een actie van de Shoeboxindustry die er rond kerst voorzorgt dat ook de kinderen in armere landen een kadotje krijgen. Verschillende mensen vullen dat een schoenendoos met leuke spulletjes voor een bepaalde leeftijd en genre en dit word dan allemaal opgestuurd. Unicef doet ook wel eens zulke acties, ik heb het op mijn basisschool regelmatig gedaan, erg leuk! Arco Iris heeft heeft in dit geval als uitzondering mee mogen doen aangezien het normaal alleen naar de kerken gaat. De nicht van Patty die actief is in de kerk had met nog 3 anderen hadden een soort toneelstukje in de trant van het geloof gedaan. Uiteindelijk na streng toespreken van Patty dat ze de dozen niet meteen mochten openmaken werden ze uitgedeeld. Je kon merken dat de kinderen er best van onder de indruk waren. Ze waren super blij met hun kado´s en in sommige dozen zaten ook kaartjes of briefjes van de afzenders met adres zodat ze kunnen terug schrijven. Het was echt super mooi om al die blije gezichtjes te zien.

Oh en zelf heb ik ook nog een prestatie bereikt! Ondanks dat ik bij het vertellen van de spin tegen Evelien had afgeklopt dat we er daarna geen meer hadden gezien, zat er vanmorgen een in me kamer. Blijkbaar wilde hij niet gezien worden want hij had zich gecamufleerd met stofpluisjes. Maar mijn scherpe oog voor spinnen keek dwars door zijn camuflage heen. En wonder boven wonder bleef ik erg rustig. Wetend dat ik dit waarschijnlijk niet alleen zou kunnen riep ik toch maar de hulp van Eva in. Maar ik denk dat als ik nog een paar minuten langer de tijd had gehad om moed in te zamelen dat ik dan ook zelf had gedurft de grote enge spin de pletten met de bezem en naar buiten te vegen. Of misschien ook niet, maar ach ieder stapje is een stapje verder toch?

Zo dat was weer dat. Heel veel liefs uit Arco Iris!