Als de tijd rijp is...

Zo, dat is weer eens tijdje geleden hè?
Vind ik wel.. het begon ook alweer aardig te kriebelen. De tijd was rijp dus het werd weer eens tijd dat ik er vandoor ging
Ik moest dan ook niet lang nadenken toen het onderwerp buitenlandse stage tijdens mijn opleiding op kwam. Dit was overigens vrij snel nadat ik terug was uit Peru. "Ik had ook niet anders verwacht" zei mams dan ook toen ik vertelde dat ik toch eigenlijk best wel graag ook een buitenlandse stage wilde doen. Zo is het gekomen en zo is het gegaan.

Nouja, niet helemaal. Het heeft me nogal wat moeite gekost, mede dankzij de 'oh zo behulpzame en snelle handelingen van de HU!' (Fyi, ik ben hier nogal sarcastisch).
Ik zal jullie mijn gezeur besparen, maar mocht je geïnteresseerd zijn, ik zeur graag nog een keer ;P.
Anyway, uiteindelijk via Google heb ik verschillende theaterscholen gevonden in Spanje waarvan er uiteindelijk, toen ik de hoop bijna had opgegeven en in Nederland was gaan zoeken, één positief heeft uitgepakt.

Ik loop nu stage bij Ánima Eskola (Eskola betekend school), een multidisciplinaire theaterschool als het ware. Ik ga me daar voornamelijk richten op het organiseren van een internationaal theaterfestival en daarnaast ga ik me ook bezig houden met theaterlessen.
Dus vandaar dat ik nu in Spanje zit, Bilbao om precies te zijn. Nog nooit van gehoord? Ik voorheen ook niet. De stad komt overigens wel voor in de Sinterklaasfilm Bennie Stout die in Enkhuizen is opgenomen. Maar dat terzijde.

Na een drukke tentamenweek heb ik met behulp van lieve vriendinnen mijn kamer ingepakt en toch met een ietwat onaangenaam gevoel de sleutel aan de onderhuurder (Joost) doorgegeven. Niet omdat ik Joost niet vertrouw, maar het is gewoon een raar idee dat er iemand anders voorlopig in jouw kamer woont. Uitgezwaaid door het uitzwaai comité vertrokken we richting Enkhuizen.

Daar liep de avond toch ietwat anders dan verwacht. Nadat we gezellig met het gezin hadden gegeten ging de deurbel. Hoewel in een vriendin had verwacht stond daar de buurvrouw die vroeg of ik nog een beetje leefde. Ik had verwacht dat ze me kwam halen om de gitaarkoffer, die ik zou lenen, te pakken.
Plotseling sprong er een groep mensen in beeld die allemaal vrolijk iets roepen, waarschijnlijk surprise, maar ik was zo bezig met schrikken en verbaasd zijn dat ik dit niet helemaal heb meegekregen. Het schijnt dat ik zelfs een stukje van de grond ben gekomen van schrik. Dus een geslaagde verassing was het zeker.

Wat een avondje inpakken zou worden met 3 vriendinnen die nog even langs zouden komen, werd een gezellig avondje met een volle voorkamer. Echt nogmaals hartstikke leuk en lief en geweldig!

Zaterdag was het dan zover, de koffer nog even ingepakt en toen met het uitzwaai comité op naar Schiphol. Natuurlijk werd er eerst nog even traditioneel wat gedronken bij het panoramarestaurant en vervolgens ging ik dan bepakt en bezakt naar de gate.

Alles verliep heel soepel, mijn gitaar mocht mee als handbagage en bezorgde me zelfs een plekje in de business class. Wat in een cityhopper volgens mij alleen inhoud dat je extra beenruimte hebt, wat natuurlijk helemaal niet verkeerd is. We vlogen over de bergen en een stukje over te kust die er super mooi uitzag.

Uiteindelijk, puffend en hijgend, op de vijfde etage aangekomen (zonder lift) was ik bij mijn Airbnb adresje. De eerste avond heb ik het lekker rustig aan gedaan. Even relaxen na alle drukte van afgelopen week.
Een klein avond wandelingetje in de buurt, wat al een kleine work out is met al die steile hellingen. Ze hebben hier op sommige plekken zelfs van die platte roltrappen aangelegd in de straten!

Zondag was mijn eerste echte dag in Bilbao, helaas was het zondag en zijn alle winkels hier dan gewoon dicht. Toch waren er wel marktjes waar je overheen kon lopen, ben ik naar een park op een heuvel geweest. Waarvan ik toen dacht wow dit is hoog wat een mooi uitzicht. Tot ik aan het einde van de middag het lifttreintje had gevonden die ik vanuit mijn raam kan zien. Daarmee ga je de berg op en heb een écht uitzicht over Bilbao.
Daar heb ik de zonsondergang gekeken die helaas achter de berg verdween maar toch best mooi was. Toch moet ik eerlijk toegeven dat het prima was alleen, maar ik me aan de andere kant ook wel een beetje eenzaam voelde. Dus de eerste die langs durft te komen sleep ik mee omhoog, mwuhaha.

Het Spaans was nog wel even een dingetje. Hallelujah wat praten ze snel en wat plakken ze alles aan elkaar. Ze zullen ook vast nog wel een accent hebben wat er nog overstaanbaarder maakt. Dus echt een succes was het niet. Dan zakt de moed wel een beetje in de schoenen. Maar het was dag 1 en het zal vast beter gaan.

Goed, ik zit nu al op 1,5 pagina. Ik had niet verwacht dat ik zoveel te vertellen had over de eerste paar dagen.. maar al ik eenmaal aan het typen ben blijkt het toch altijd weer meer.
Dus ik zal jullie een nog langere lap tekst besparen en vandaag in een ander blog morgen posten of zo. Want anders is het niet meer grappig.

Luego y Agur!