Bilbotales deel 1

Bilbotales

Bilbotales, ‘goh’ denk je misschien, wat een grappige originele naam. Neuuh... niet echt. Meer een cliché. Veel dingen die met de stad te maken hebben krijgen Bilbo ervoor geplakt. Zo heb je bijvoorbeeld Bilbobus, Bilborooms, Bilboats, Bilbobike, Bilbobeer, Bilbo Baggins (O, nee die niet).
Dus leek het mij een uitermate origineel idee om het cliché ook voor mijn blog te gebruiken, bij dezen een nieuwe toevoeging aan de lijst Bilbo’s: Bilbotales.

Ik doe en zie namelijk een boel in Bilbao, nog steeds loop ik als een klein meisje met grote ogen door de straten om mij heen te kijken. Nog steeds zie ik nieuwe dingen, winkels of restaurantjes. Dit hangt namelijk nog wel eens van het tijdstip af waarop je over straat loopt.
Soms ziet dit er voor de mensen die achter mij lopen een beetje raar uit, alsof ik elke keer schichtig om kijk, dus zeggen ze me vaak vriendelijk even gedag. Ik denk om zo te laten merken dat ze geen kwaad doen of zo.

Aangezien ik hier de komende 5 maanden, zit en daarin waarschijnlijk heel veel nieuwe dingen doe maar ook heel veel t zelfde, leek het mij een idee om mijn blog in kleine verhaaltjes te gaan schrijven. Verhaaltjes over mijn ervaringen maar ook over de dingen die ik in Bilbao (en omstreken) tegen kom. Anders worden het van die hak op de tak verhalen.

BILBAO & HET GUGGENHEIM (EFFECT)
Goaal voor kunst & Cultuur!

Misschien weet je het, ken je het en misschien ook niet. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn eerste reactie, toen mijn moeder zei dat in Bilbao een van de 3 Guggenheim musea staat, was: ‘Huh? Guggenheim?’ Daarna kon ik nog in mijn geheugen opgraven dat het een museum was waar me vader en me broer in New York heen waren geweest.

Maar goed, er staat dus een Guggenheim in Bilbao, en wat voor een. Tegenover de oude gebouwen van het oude Bilbao staat het Guggenheim te shinen. Ik moet zeggen dat ik geen idee heb hoe de andere Guggenheims in New York en Dubai eruit zien maar het gebouw in Bilbao is toch wel een plaatje!

Dit museum is hier echter niet zomaar gekomen, het Guggenheim heeft de stad Bilbao nieuw leven ingeblazen, en misschien daarmee wel een beetje gered van een “ondergang”.
Het is nog maar zo’n 17 jaar geleden (toen leefde ik zelfs al) dat Bilbao een vervuilde industrie stad was die men ook wel het gat noemde. Verder terug in de tijd was Bilbao dankzij de bekende staal en scheepswerf industrie de motor achter de Baskische economie. De haven van Bilbao hoort dan ook nog naast Barcelona en Valencia tot een van de belangrijkste havens van Spanje.

Maar toen, in de jaren 80 kwam er een zwarte wolk overwaaien, oftewel de crisis. De wolk blies zijn stof in de motor van de Baskische economie en we weten allemaal, dat stof in een motor het apparaatje niet draaiende houd. Bilbao liep leeg.

De regering kwam uiteindelijk met het magnifieke plan om een Guggenheim museum in Bilbao te plaatsen, een museum dat alles op zijn kop zou zetten. In tijden van crisis is een grote investering in cultuur niet het geen waar mensen in willen geloven. Maar de regering wist beter en hield voet bij stuk. De plaatsing van het Guggenheim zorgde ook voor vernieuwing en renovatie in delen van de stad dat Bilbao toch weer een wat aangenamer gezicht gaf. Het Guggenheim was net dat beetje magie, zoals directeur Vidarte dat mooi zegt, dat de verbetering van de stad een boost gaf.
Een boost van kracht en energie die het gebouw uitstraalt. Maar ook een gebouw dat volgens directeur Vidarte open staat voor ieders eigen interpretatie of ervaring.

En nu, is het Guggenheim een museum dat met zijn bekende iconen, Maman (die echt wel een klein beetje eng is) & The Puppy ruim 1 miljoen bezoekers per jaar trekt.

Als CMV’er kan ik het niet laten om nu te zeggen:
DUS, WAT NOU BEZUINIGEN OP CULTUUR?!

Als brave student zal ik er even bij vermelden dat ik de meeste info uit dit stukje uit BNN’s 3 op reis heb gehaald. Mocht je het leuk vinden het hele stukje te kijken: http://3opreis.bnn.nl/bestemming/207/bilbao

KALIMOTXO/CALIMOCHO
Afgelopen donderdag was ik een middagje naar Getxo. Een dorpje dat in een baai aan de monding van de rivier Nervión ligt In het kleine maar oudste deel van de stad, Puerto Viejo, raakte ik aan de praat met Michel en Mercedes. Er werd mij aangeraden om Calimocho te drinken, ik had er al eerder van gehoord maar het nog niet geproefd.
Calimocho, of Kalimotxo op z’n Baskisch, is een mix van rode wijn en cola. Een combinatie waar ik in eerste instantie niet erg warm van werd maar die hier erg populair is. Het is best prima, alleen ben ik er uiteindelijk toch over uit dat ik rode wijn en cola liever gescheiden drink. Het is een heel zoet mixdrankje, of eigenlijk gewoon hele zoete rode wijn, die ik na 2 glaasjes ook wel zat was.

Vol trots vertelde Mercedes dat Calimocho dan ook bedacht is in Puerto Viejo. Het verhaal gaat dat het is ontstaan in een van de barretjes/ txozna, waar een van de barmannen erachter kwam dat de wijn erg slecht was. Om de vieze smaak te verdoezelen bedachten ze om er cola bij te gooien. Kalimotxo is in dit geval vernoemd naar de twee vrienden die de mix hebben bedacht. Ze stonden bekend als Kalimero en Motxo, samen dus Kalimotxo.
Het wordt vaak door jongeren op feestjes gedronken daarnaast is het een manier om kinderen aan de smaak van rode wijn te wennen.

DE PINTXO/PINCHO

Pintxos, de kleine tapasachtige hapjes waar ik al eerder in een blog over heb verteld. Ze zijn in Bilbao bijna overal verkrijgbaar. Meestal zijn het bruinkroegachtige plekken waar rond bepaalde tijdstippen, vaak rond 13:00 – 15:00, maar kan ook op andere momenten van de dag, groepjes mensen samen komen.
Hoewel de mentaliteit in Bilbao best wat overeenkomt met Nederland: individueel, gesloten, gek op elk straaltje zon dat ze zomers te pakken kunnen krijgen, heeft deze cultuur ook een hele andere kant.
Volgens Algis kan je als bewoner van Bilbao bijna niet over straat lopen zonder een bekende tegen te komen. De mensen hoeven hier ook niet per se een afspraak te maken om gezellig wat te gaan drinken met vrienden. Ze weten dat er op een bepaald moment van de dag, in een bepaalde bar een vriendengroep of bekenden zullen zijn om pinchos te eten en wijn te drinken, vooral het laatste. De Pincho is dus niet zomaar een hapje, het wordt gezien als een basis van de cultuur en maatschappij.

De pincho lijkt erg op de bekendere tapa, waar veel stundenten zich rond van kunnen eten in de goedkope tapasrestaurantjes die Nederland heeft. Het verschil is alleen dat er in de pincho altijd een prikkertje in zit, een tandenstoker of spies. Vandaar ook de naam, pincho betekend namelijk spies of doorn. (Stiekem heb ik ook het idee dat de Pincho culinair gezien iets hoogstaander is, maar dat kan ik niet echt oordelen gezien ik alleen in Nederland tapas heb gegeten.)

Ik heb zelf ondertussen ook een aantal pintxos gegeten met een lekker wijntje natuurlijk. Je hebt ze in het groot en klein, meestal is het een stokbroodje of een tortilla belegd met vis, ham of iets anders speciaals, saai is het ieder geval nooit.
Een tortilla is overigens in dit geval geen Mexicaans wrapding maar een tortilla de papas, een dik omelet van ei en aardappel met toevoeging van eventuele andere groenten of ingrediënten. Hoewel de pincho volgens mij officieel wordt gezien als een voorafje, kun je een pintxo als tussendoortje eten of (meerdere) als lunch en zelfs als ontbijt met een kopje koffie. Veel barretjes bieden een ontbijt aan van 2 of 3 euro waarbij je een pintxo met koffie krijgt. Persoonlijk vind ik de middag variant met een glaasje wijn lekkerder dan de combinatie met koffie.
Maar het staat nog wel op to do list om zo'n ontbijtje is te doen.

Ik ben ieder geval fan!

Agur y luego!